Meestal open ik ze niet, mailtjes waarvan ik niet weet van wie ze afkomstig zijn. Soms ook niet als ik het wel weet, want vaak moet ik iets, in ieder geval ergens op reageren. Er zijn dagen waarop ik nergens op wil reageren en vind dat het dan ook niet hoeft, maar helaas is dat geen algemene opvatting. Dan verlang ik terug naar de tijd dat je er veel langer over deed elkaar te bereiken. Vroeger was echt niet alles beter, maar dat wel.
Zaterdag moest ik in de namiddag voorlezen uit mijn boeken, in een museum in het zuiden van het land. Daarvoor was er een lunch, bereid door een kookclub waarvan een van de organisatoren lid was. Lunch is een klein woord, het was een prachtig diner waarvan de kookclub gepassioneerd werk had gemaakt. Ik moet zeggen dat ik zo’n kookclub aantrekkelijk vind. In mijn omgeving ken ik er geen. We hebben het allemaal veel te druk met andere dingen, denken we. Een kookclub kan volgens mij heel rustgevend zijn.
Wat ik denk? Die vraag werd me gisteren vaak gesteld. Misschien vandaag ook nog wel. Soms is het even gokken. Gaat het over OG3NE? Of over Ajax? Of Feyenoord? Of Moederdag misschien? Mijn moeder leeft helaas niet meer. Zij vond Moederdag onzin en zei vaak: “Altijd als jullie aan me denken, is het Moederdag.” Voor ons, kinderen Verbogt, is het dus altijd Moederdag.
Iedere keer als ik hoor dat een positiviteitsgoeroe iets beweert, denk ik na over dat beroep. Misschien is het geen beroep, maar een functie. Of een hoedanigheid. Iedereen zal het soms hebben dat je ’s ochtends wakker wordt met een opvallend leeg hoofd en dat je je dan afvraagt waarmee je ook weer bezig bent in het leven. Een positviteitsgoeroe zal dat ook overkomen. Wat dan?
Ieder jaar hetzelfde: als de eindexamentijd aanbreekt, besef ik hard dat de mijne na al die jaren nog steeds niet voorbij is, want ik word meteen weer zenuwachtig. Ik weet ook wat me te doen staat. Vandaag of morgen fiets ik naar een school waar voortgezet onderwijs wordt gegeven. Ik kijk hoe de eindexamenleerlingen naar binnen gaan en dan hoop ik maar dat het stralend tot me doordringt dat ik niet hoef. Soms moet ik er twee keer heen.
Sinds zondag denk ik zo nu en dan aan gedrag dat we netjes noemen. Komt door de burgemeester van Rotterdam. Die waarschuwde de supporters van Feyenoord. Als ze zich niet netjes gedroegen, konden ze de huldiging op hun buik schrijven. Het elftal nam het zekere voor het onzekere en zorgde er voor dat die huldiging er niet kwam.
Erg kort was hij gisterochtend in het ontbijtprogramma Goedemorgen Nederland te zien, de stylist die een boek of gids had geschreven waarin vrouwen kunnen lezen wat voor kleren ze aan moeten doen naar hun werk. Bastiaan van Schaik heet hij en zijn boek of gids: Dress to impress. Ik geloof dat de kwestie kan worden samengevat met de vraag wat aan te trekken om serieus te worden genomen. Voor mannen is dat blijkbaar geen probleem, hoewel we wanneer het binnenkort zomer wordt, moeten vrezen voor de korte broek en geinige kleuterkleding. Voor vrouwen wel.
Op weg naar de fitnessclub zag ik gisterochtend een zeer dikke man de vlag uithangen. Natuurlijk, Bevrijdingsdag. Van een afstand zag ik al dat hij het met tegenzin deed. De vlaggenstok bevond zich boven de woonkamer, de man wankelde op een keukentrap. Hij hing de vlag verkeerd om. Toen ik hem passeerde, keken we elkaar aan, ik weet niet waarom. Hij had een tragische uitstraling. Ik zei niets en daar had ik onmiddellijk spijt van. Ik keerde echter niet om.
Natuurlijk had ik het gisteren over de dodenherdenking, natuurlijk heb ik het vandaag over de vrijheid die we vieren, ook al vraag ik me af met welke gedachte we die vieren. Toen ik opgroeide en ook later nog, was het helder. De oudere mensen om me heen hadden de oorlog meegemaakt en wilden en moesten er die dag over vertellen. Sommige verhalen kende ik onderhand, maar dat was uiteraard helemaal niet erg, want wat had ik erg te vinden? Ik was van na de oorlog en kon er geen idee van hebben hoe het was niet vrij te zijn.
Ineens zijn er weer vijf jaar voorbij en ligt er een brief van de gemeente dat mijn paspoort op 16 mei verloopt. Bij zo’n bericht heb ik altijd sterk het gevoel dat ik zelf ook weer een beetje verloop. Natuurlijk zie ik ook tegen de gang van zaken op, maar dat heb ik altijd wanneer het gaat om officiële documenten. Er zal vast iets mis zijn, denk ik dan. De ambtenaar die mijn paspoort behandelt, kijkt gealarmeerd naar zijn computerscherm en zegt: “Ik zie dat u een paar Binnenlandse Zaken niet op orde heeft.
