Weerman Piet Paulusma verkocht donderdagavond in Leeuwarden vis aan Jezus. Kort daarvoor hoorde ik de acteur die Petrus speelde in The Passion, zeggen dat hij hoopte die avond vooral veel fun te hebben. Ook was het duidelijk dat niemand precies wist in welk verhaal ze gingen spelen. Maar goed, vooral veel fun. Gisteren las ik dat The Passion een zinderende happening was. Mooi zo, Pasen in Nederland kon beginnen.
Het komt door mijn jeugd in Nijmegen dat ik nog steeds houd van ouderwetse rooms-katholieke taferelen, ook al heb ik er nog maar weinig mee te maken. Het is dan net alsof de toekomst nooit begonnen is.
Een van de fijnste openingszinnen uit de Nederlandse literatuur is die van `Het leven is vurrukkulluk’ van de Remco Campert. De titel is ook al zo goed. De spelwijze van vurrukkulluk maakt voelbaar wat het woord wil zeggen. Ik spreek het niet vaak uit, want wil er zuinig op zijn, maar als ik het doe, denk ik aan wat Remco Campert ermee bedoelde: beter kan niet.
De vrolijke vrouwen van het ontbijtprogramma waren gisteren in de ban van gezellige opwinding. Vanwege de panda’s. Ze vertelden dat er in China nog een afscheidsceremonie was en dat de panda’s daarna naar het vliegveld werden gereden. Ik probeerde me een voorstelling van de afscheidsceremonie te maken, maar dat lukte niet, want is wist niet hoe ik de gebeurtenis moest benaderen. Vanuit de panda’s of vanuit de mensen die afscheid van de dieren namen? Misschien wel vanuit de wereld in het algemeen, een wereld waarin panda’s van punt A naar punt B vervoerd worden.
Eerlijk gezegd fronste ik afgelopen vrijdag ook even geïrriteerd de wenkbrauwen toen ik hoorde dat Jesse Klaver die dag niet meedeed aan de formatiegesprekken omdat hij een papadag had. Ik vind dat het moet kunnen, maar heb een hekel aan kleutertaal als die gebezigd wordt door mensen die geen kleuter meer zijn. Papadag. Helder woord, daar niet van, maar er is vast ook wel een ander te vinden. Van de andere kant: er gebeurde even iets wat de boel minder saai maakte. Iemand deed een dag niet mee.
Al een keer of vijf las ik een artikel over een uitvinding die ik zeer aantrekkelijk vind. En ook ontzettend sympathiek. Het zijn twee armbanden. Een doe je zelf om, de andere iemand anders. En als je dan in die armband knijpt, voelt die ander dat. Het gaat hier niet om bestraffend knijpend, nee, zacht, liefkozend. De ander weet, voelt dan dat je aan haar of hem denkt.
Op een van de tafels hier in huis staat een kleine spiegel op een voetje. Nou ja, klein, zo klein is die ook weer niet. De spiegel is vooral voor je gezicht bedoeld en heeft twee kanten. Een kant weerspiegelt je gezicht normaal, de andere kant vergroot. Om de spiegel liggen nogal wat make-upartikelen. Ik hoor niet tot de doelgroep van de spiegel, ik merk alleen dat die voor vertraging kan zorgen. Vaak sta ik in de gang te wachten, terwijl ik nerveus mijn horloge in de gaten houd.
Natuurlijk houd ik ook van befaamde restaurants. Waar ik alleen niet tegen kan, is dat je vaak een kwartaal van tevoren moet reserveren. Je moet iets over hebben voor een culinair avontuur, maar toch. En als je er dan eindelijk bent, zak je dom weg in de opluchting dat het je eindelijk is gelukt. Ik wil dan de man van de wereld uithangen, iemand die om de haverklap in dat soort restaurants eet, maar die pogingen zijn alleen maar raar.
Hoe dun de pannenkoek ook is, hij heeft altijd twee kanten. Dat zei de politiewoordvoerster Ellie Lust dinsdagavond in het praatprogramma Pauw. Het ging over de twee mannen die op een brug in Arnhem waren aangevallen door een groep jongens. Een van die twee mannen zou het eerst geslagen hebben, aldus de advocaat van een van de jongens. Het was even stil aan tafel. Waarschijnlijk dacht iedereen na of het van belang was wie het eerst sloeg. En toen zei Ellie Lust het dus: “Hoe dun de pannenkoek ook is, hij heeft altijd twee kanten.”
De muziek van de Beatles draai ik regelmatig, ik word er vrolijk van. Altijd denk ik ook even aan het moment waarop ik een liedje voor het eerst hoorde. Die momenten staan bij me scherp bij, zelfs de kleur van het licht in de huiskamer toen ik naar de radio liep om nog dichter bij de nieuwe muziek te zijn.
