Van spreekwoorden gezegden houd ik niet, maar er is er één die ik koester: waar een wil is, is een weg. Ik voeg er meteen aan toe dat ik het slecht verdraag wanneer iemand anders dat tegen me zegt. Nee, ik moet het mezelf voorhouden: waar een wil is, is een weg.
Toen ik nog niet zo lang geleden opgroeide, was het in deze periode de gewoonste zaak van de wereld dat zich min of meer overal De Grote Schoonmaak voltrok. Van het huis dus. Bij ons duurde die een dag of drie. Het verantwoordelijke team bestond uit mijn moeder, de hulp in de huishouding, toen nog `werkster’ genoemd, en een tante die het allemaal `zo gezellig’ vond. Mijn vader had die dagen dringende bezigheden elders.
Misschien wint Vitesse morgen de KNVB-beker! Toen ik in Arnhem woonde, ging soms kijken, op Monnikenhuizen, in dat sfeervolle stadion waaraan je graag denkt als je aan mooie voetbaldagen denkt. Natuurlijk ben ik de ploeg blijven volgen, net zoals NEC, de club uit mijn geboortestad. Mijn vader en ik gingen vaak naar de Goffert. Als ik de naam van dat stadion hoor of van het park eromheen, ben ik er meteen weer. Ik las een sterk interview met Vitesse-trainer Henk Fraser. Toen hij nog voetbalde, bewonderde ik hem.
Het woord `vergistoerist’ hoorde ik gisteren voor het eerst. Bedoeld wordt een toerist die geïnformeerd door een verouderde reisgids over Nederland, op 30 april vol oranje accenten op zoek gaat naar Koninginnedag. Ik begreep dat er dit jaar minder zijn dan vorig jaar, maar ik snap niet hoe men erbij komt, want overmorgen is het pas 30 april. Blijkbaar werd het gisteren al vaag duidelijk.
Dit noteer ik op een bankje in het station van Hamburg. Ik ben op doorreis en heb helaas geen tijd de stad in te gaan. Op het station ben je wel ergens, maar ook weer niet. Ik houd van tussenplekken, van de rusteloze wereld van aankomst en vertrek, van begroetingen en afscheid, luchthavens, grote stations. Ik moet ooit langer in Hamburg zijn en dan de plaatsen bezoeken waar de Beatles aan het begin van de jaren zestig repeteerden voor hun zegetocht over de wereld. Ze reden er meestal in een wrakkig busje heen, soms door Nederland.
In Italië zijn ze in veel dingen goed. Bijvoorbeeld in nieuwe beroepen. Gondelier bijvoorbeeld, lang geleden. Of barista, klassekoffiebereider. Nu zijn er hier ook barista’s, maar die beseffen niet altijd dat het een kunst is. Het is bijvoorbeeld belangrijk hoe je erbij kijkt. Italianen kunnen intenser kijken dan Nederlanders. Daar kunnen we verder ook niets aan doen. Als we proberen Italiaans te kijken, ziet het er al vlug hysterisch uit. Maar ja, als we hier toestanden Italiaanse toestanden noemen zijn het zelden toestanden die écht op Italiaanse toestanden lijken.
Zo nu en dan kom ik een gangbaar woord tegen waarvan ik de betekenis ken, maar dat ik nooit opschrijf of uitspreek. Leverkaas bijvoorbeeld. Het valt onder vleeswaren, maar ik heb het nog nooit gegeten, wat verder niet erg is. En onbelangrijk. Het woord staat me tegen, omdat het uit twee delen bestaat die ik moeilijk met elkaar kan verbinden. Ik las het in een bericht over een supermarkt die klanten tegen leverkaas waarschuwt. Zal een reden hebben, maar die hoef ik niet te weten. Wel stak een herinnering de kop op waarvan ik dacht dat die verdwenen was.
Eens in de zoveel tijd lees je een artikel van iemand die een tijdje zonder mail heeft geleefd of zonder telefoontje. En wat dat dan met je doet. Meestal weet je ongeveer wat er te lezen valt, maar je leest het toch. In mijn geval omdat ik hoop dat het allemaal om opluchting gaat, opluchting in de meest letterlijke betekenis van het woord: dat je meer lucht krijgt en je daarom beter en vrijer voelt.
Er zijn meer vragen dan antwoorden. Bijna ieder antwoord veroorzaakt nieuwe vragen. Dat is goed, dat houdt onze geest lenig. Waarvan ik niet houd zijn vragenlijsten die ongevraagd op je pad komen. Als je ze niet invult, word je daar dringend op gewezen.
Van veel afkortingen moet ik telkens weer opzoeken waarvoor ze staan. Nibud bijvoorbeeld: Nationaal Instituut voor Budgetvoorlichting. Daar houden ze zich onder meer bezig met ons spaargeld. Dat doet het Nationaal Instituut in ieder geval namens mij, want ik ben er niet zo mee bezig. Maar ja, als ik dan lees wat het allemaal wil, verdwaal ik al snel in verveling, behalve natuurlijk als er iets ter sprake komt waarvan ik nog nooit gehoord heb. Ik wil immers van zoveel mogelijk gehoord hebben. In dit geval is het pinsparen.
