Toen ik gisterochtend de radio passeerde, kwam daar een geluid uit dat ik niet kon thuisbrengen. De radio stond aan, het geluid hoorde dus bij een uitzending. Het was alsof er vermoeid op een trompet werd geblazen. Ik werd nieuwsgierig naar wat het was. Nog steeds ben ik overal nieuwsgierig naar en daar ben ik blij om. Misschien komt er dag dat ik bij het horen van zo’n geluid denk: iedereen doet maar. Tegen die dag zie ik op.
Had er stom genoeg een tijdje niet meer zo op gelet, maar nu ik over het lijsttrekkersdebat tussen Diederik Samsom en Lodewijk Asscher lees, sta ik er ineens weer bij stil: lichaamstaal. Die wordt regelmatig geanalyseerd in de verkiezingstijd – en die is toch wel degelijk begonnen. In het geval van Samsom werd die druk en energiek genoemd, Asscher was beheerst en rustig. Wat zegt dat? Mij eerlijk gezegd niets, ik houd van energie maar een beheerste uitstraling spreekt me ook wel aan.
Waarschijnlijk moet ik er niet half november over beginnen, want het kan onrust veroorzaken, maar toch doe ik het voorzichtig: het kerstpakket. Komt doordat ik er een artikel over las. Waar ik stom genoeg nooit bij stilstond, is dat er bedrijven bestaan die rond het kerstpakket draaien. Maar dat is natuurlijk logisch, een kerstpakket is er niet zomaar. Ook daarover moet worden nagedacht.
Het had me niets verbaasd als Arnold Karskens verslag had gedaan van de intocht van Sinterklaas. Maassluis was immers een oorlogsgebied geworden. Je wordt er vooral bedroefd van, meer nog dan kwaad. Maar gelukkig was het allemaal geruststellend.
De laatste keer dat ik Leonard Cohen zag optreden, was op een zomeravond nog niet zo heel lang geleden. Oud en breekbaar was hij, maar ook vrolijk vitaal. En hij zong aandachtig, ieder woord tilde hij op, elke noot was onvergetelijk. De zon ging langzaam onder, de avond maakte namens ons allemaal een buiging voor hem. Op zijn laatste plaat zingt hij over de dood. Hij was er klaar voor en nam afscheid.
Toen Donald Trump gisterochtend (onze tijd) klaar was met zijn overwinningstoespraak, klonk door de zaal het lied You Can’t Always Get What You Want van de Rolling Stones. Trump liet het vaker horen tijdens zijn campagne. De Stones zijn er niet blij mee, maar blijkbaar vindt Trump dat het bij hem hoort: je krijgt niet altijd wat je wilt. Nee, denk je dan, dat is zo, dan krijg je Trump, Amerika krijgt Trump, de wereld krijgt Trump. Wat zegt het over onze tijd? Dat we echt niet meer weten wat we willen?
“Mag ik nog een espresso van u?” vraag ik aan de vrouw die me ook de vorige heeft gebracht. Ik zit in een café waar ik nog nooit was, en lees de ochtendkrant. De vrouw zegt: “Van mij wel.”
Dat Clint Eastwood vandaag op Trump gaat stemmen! Clint Eastwood! Held uit mijn jeugd, misschien de eerste die ik had. Nou ja, Ivanhoe was ook niets niks, en dan zeg ik dus: Roger Moore. Maar Ivanhoe was toch veel verder weg dan Clint Eastwood in de cowboyserie Rawhide. Iedereen die weet waarover ik het heb, zingt nu meteen zwaar mee: Rollin’, rollin’, rollin’. Of: Move ‘em on, head ‘em up.
Waarschijnlijk heb ik het verdrongen, maar nog niet zo lang geleden stond in de krant dat ouderen vaak vielen. Was een probleem. Erg dat ik kwijt ben wat de kern van dat probleem is, maar het gaat om iets wat we serieus moeten nemen, zeker als je oudere bent. Maar ja, wanneer ben je oudere? Die vraag komt vaak in me op. Thuis was ik ouder dan mij zusjes, maar ik vond mezelf geen oudere. Ik ben natuurlijk niet achterlijk en snap heus wel dat het nu gaat over mensen die, ja wat? Ben ik een oudere? Ik vermoed van wel. En als het over vallen gaat, knik ik ernstig.
Het is een boekhandel waar ik niet vaak kom, maar wel graag. Ik loop er een minuut of tien rond, niet op zoek naar iets speciaals, nee, het is wat sommige mensen rondneuzen noemen.
