Uitstel, dat is een intuïtieve reactie op bijvoorbeeld vervelende huishoudelijke karweitjes. Het is dit jaar geen echte komkommertijd, maar toch wel een beetje, dus ik mag soms over zoiets kleins beginnen.
Benieuwd waar de laatste fase van de formatieonderhandelingen zich voltrekt. De Efteling? Gisteren en eergisteren spraken ze op een andere locatie. Met een tuin. Ze hadden enorme vrijetijdskleding aan. De heren Pechtold en Rutte droegen gympen, de heer Buma zomerschoenen en de heer Segers gewone bruine schoenen, waarschijnlijk omdat hij geen gympen of zomerschoenen in de kast had staan.
Op de vloer naast mijn bureau staat een stapel die de laatste weken sterk is gegroeid, en nog steeds hoger wordt. Dat zijn tijdschriften en artikelen uit kranten die allemaal de Summer of Love behandelen, vijftig jaar geleden dus. Dat soort mijlpalen hebben we nodig om ons leven te kunnen overzien, in dit geval dus wel als je de Summer of Love hebt meegemaakt.
Soms zijn er van die berichten die me een tijdje blijven achtervolgen, zonder dat ik weet waarom. Ik heb het gevoel dat ik er iets mee moet, terwijl ik echt niet weet wat. Zaterdag las ik in een wetenschaprubriek dat muizen die niet kunnen ruiken en lekker vet eten, lichaamsgewicht verliezen, terwijl muizen die wel kunnen ruiken en hetzelfde eten, wel dikker worden.
Het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu laat in een rapport weten hoe we er over 25 jaar voorstaan. Ik hoop er dan nog te zijn, dus ik nam gretig kennis van die bevindingen, waarvan de belangrijkste is dat we langer leven. Ik juich dat toe, want houd erg van het leven, hoewel ik besef dat langer leven niet zomaar gaat. Ik ben de laatste die overal problematisch over doet, maar we moeten er wel duchtig over nadenken. Veel langer levenden zullen langer afhankelijk zijn van de zorg mensen die nog niet zo lang leven. Om maar eens wat te noemen.
Vandaag worden de resultaten gepresenteerd van een groot onderzoek naar onze strandergernissen. Het wordt ook tijd voor een onderzoek naar het antwoord op de vraag waarom we ons zo vaak en zo snel ergeren. Kan best een beetje minder. Veel ergernis aan van alles om ons heen begint met ergernis aan jezelf, terwijl we dat niet eens zo helder in de gaten hebben.
Een groot deel van mijn leven, zeg maar de eerste fase, was vakantiestress een onbekend verschijnsel. Misschien bestond het wel, maar niemand had het erover. In kranten en tijdschriften stonden geen pagina’s vol tips om die stress te voorkomen en volgens mij zat ook niemand op die tips te wachten. Iedereen loste het zelf wel op. Dat wordt op alle fronten steeds moeilijker, zelf oplossingen bedenken. Onze afhankelijkheid van deskundigen of zogenaamde deskundigen is niet eens meer opmerkelijk, maar vooral benauwend.
Als je op een grote manifestatie, bijvoorbeeld een festival, moet optreden (in mijn geval is dat voorlezen uit mijn boeken of zoiets) krijg je van de organisatie een polsbandje. Dan heb je toegang tot alles. Ik groei er altijd een beetje van. Het is net alsof het polsbandje iets aan je identiteit toevoegt. Ik lees dat ze in Utrechtse cafés zorgvuldiger omgaan met het alcoholverbod voor jonge mensen. Onder de 18 blauw bandje, geen alcohol, boven de 18 roze bandje.
Muizen vind ik vriendelijke, inventieve diertjes Thuis in de stad zie ik ze weinig, terwijl ik weet dat ze er zijn, maar waarschijnlijk leiden ze een geheim, ondergronds leven en hebben ze helemaal geen zin zich in de buurt van mensen op te houden. Die neiging heb ik soms ook.
Waarom ik het lees, zou ik niet kunnen zeggen, maar ik lees dat Irene Moors vanaf eind augustus een nieuwe quiz gaat presenteren, die `De perfecte vraag’ heet. Terwijl ik zeker weet dat ik het programma nóóit zal zien, lees ik toch verder, want ik ben geïnteresseerd in wat de perfecte vraag inhoudt. Heb ik weleens een perfecte vraag gesteld? Wat maakt een vraag perfect?
