Wanneer stond ik voor het laatst in de modder? Kamerlid Jacques Monasch, voorheen PvdA, richtte een nieuwe partij op: Nieuwe Wegen. Hij wil graag luisteren naar mensen `die met hun poten in de modder staan’, Als iemand poten zegt in plaats van benen of voeten, weet je dat het menens is. “Blijf met je poten van het nieuwe grasveld” klinkt anders dan “Wil je niet over het nieuwe grasveld lopen”.
Ranja komt terug, lees ik. Alleen al het woord maakt herinneringen los. Bijvoorbeeld de herinnering aan de smaak. En bij die smaak hoort zonnig weer. Ik vond Ranja niet lekker, maar dat speelde geen rol. Er waren nauwelijks alternatieven. Hoe ver terug in de tijd ga ik? Ruim vijftig jaar. Naar zomers die langer duurden dan nu. Het was ook net alsof je verder kon fietsen zonder moe te worden. En de moeders die met een kan Ranja uit de keuken kwamen, waren altijd vrolijk.
Vrijdagavond zag ik een fragment van een televisieprogramma van Paul Witteman waarin hij zich afvroeg hoe het zat met geluk. De meeste mensen zullen daar min of meer hun hele leven mee bezig zijn. Ik kan me soms ontstellend gelukkig voelen, maar als ik er dan over ga praten, spat het van me weg. Ik denk dat de momenten van geluk maar kort duren, maar dat ze zo intens zijn dat je er een tijdje mee voort kunt.
Als ik naar de kledingwinkel ga om daar een nieuw zondags pak te kopen, loop ik er een tijdje rond en laat me misschien adviseren door een verkoper die vraagt of ik `iets speciaals’ zoek. Als ik een pak zie dat me zondags genoeg lijkt, pas ik het, met tegenzin, en als het me bevalt, koop ik het. De verkoper complimenteert me en even later sta ik met een grote puike papieren tas opgelucht weer buiten.
Vorige week stond ik in de buurt van Amersfoort in de file. Het regende zacht. Ik reed niet eens langzaam meer, maar stond stil. Op de radio hoorde ik dat deze file een oponthoud van ruim een uur veroorzaakte. Tegen mijn humeur zeg ik dan dat het flink moet zijn en daarbij help ik een handje door aan grappige dingen te denken. Ik kijk dan om me heen, want er is altijd wel iets amusants aan de hand. Een telefonische ruzie bijvoorbeeld. Of iemand die enorm in zijn neus in de weer is.
Soms blinkt in mij het verlangen topman te zijn. Niet vaak, soms. En ook maar heel even. Maar dan ook een topman tegen wie je u zegt. Dat als ik de werkvloer op loop, men elkaar aanstoot en tintelend fluistert: “Kijk, daar komt onze topman.” Uiteraard straal ik daadkracht en optimisme uit. En iedere toespraak begin ik met: “Mijn speerpunt is beleid.”
Gelukkig zijn er soms berichten waaraan alles leuk is. Ik lees dat een oogarts uit Utrecht samen met zijn dochter (14) 92 films van Stan Laurel en Oliver Hardy heeft bestudeerd. In die films komen situaties voor waar iemand bij wijze van aanval of bestraffing een vinger in het oog van de ander duwt. Dat is inderdaad opvallend. Oliver Hardy overkomt het het vaakst. Dat komt doordat hij zich altijd als autoriteit gedraagt, met tragische gevolgen. Vader en dochter stellen vast dat Hardy daarvan slechtziend moet zijn geworden of zelfs blind.
Van vorig jaar ben ik niet zeker, maar het jaar daarvoor had al een keer of wat Sinterklaas gespot. Ik was vooral gebrand op een Sinterklaas met wie iets mis was. Beetje dronken, vallend, verdwaald. Ik weet niet waarom me dat zo bevalt. Misschien is het iets van vroeger, ja, ik hield van falende autoriteiten.
Op het congres van de VVD heeft onze premier de heer Buma een pruilende peuter genoemd. Hij zei dat hij hem niet zo zou willen noemen, maar door dat te zeggen, noemt hij hem wel zo. De zaal vol VVD’ers had dat heus wel in de gaten en lachte enthousiast. Ik heb een zwak voor de heer Buma. Ik zal nooit op zijn partij stemmen, maar ik zie en hoor de heer Buma graag bezig. Dat komt doordat zo goed te merken is wat hij op de mediatraining geleerd heeft of nog aan het leren is. Vind ik sympathiek.
We hebben met veel instanties te maken. En soms wil je ermee in gesprek. Of willen, nee, dat is niet het woord, je moet het. Ik zie er altijd tegenop, omdat ik weet dat ik dadelijk een lange weg te gaan heb. Maar wat ik al zei, soms moet het. Ik bel op en vraag naar een functionaris. “Ik verbind u door.” Bedroefd stemmend muziekje. Dan: “Bedankt voor het wachten. Hij zit niet op zijn plaats. Kunt later…?” Wanneer ik terugbel, zit hij nog steeds niet op zijn plaats.
