Was onze premier gisteren gast in Koffietijd? Of was het eergisteren? Het kwam niet in me op voor de tv te gaan zitten, maar het interesseert me wel. Dat hij dat doet, bedoel ik. Hij zal ongetwijfeld een prima indruk gemaakt hebben. Net zoals in Vandaag Inside maandagavond. Ook niet gezien, want ik wilde niet meemaken wat daar gebeurde. In deze krant zag ik een fotootje van een moment in het programma: de heer Rutte kreeg een helm met een dildo erop cadeau.
Met teleurstellingen ga ik al mijn hele leven slecht om. Niet dat ik er woedend of geïrriteerd op reageer, dééd ik dat maar, nee, ik ga ze vergoelijken, altijd zoek ik de zonnige kant op. Als ik zeg “Ja, dat is inderdaad hartstikke teleurstellend” en vervolgens hard tegen iets aan schop of een breekbaar voorwerp tegen de muur gooi, dan krijgt die teleurstelling kans om transparant te landen, kan ik er bij wijze van spreken omheen lopen en van alle kanten zien wat er werkelijk aan de hand is.
Veel mensen zitten raar in elkaar. Misschien iedereen wel. Het onderscheid tussen mensen die raar in elkaar zitten, en mensen bij wie dat niet het geval is, valt niet opzienbarend op. Maar ja, wat is raar? Als we niet raar in elkaar zaten, waren we misschien lang niet zo interessant, waarbij ik meteen aanteken dat we ook weer niet te snel iemand of iets interessant moeten noemen. Van alles wat we vaststellen, zijn grote en kleine voorbeelden te noemen. Ik geloof dat ik nu een klein voorbeeld bij de hand heb. Van dat veel mensen raar in elkaar zitten dus.
Als je ergens makkelijk grapjes over kunt maken, moet je het maar niet doen. Zaterdagavond flitste ik langs een praatprogramma waarin een hoge politieman aan het woord was. Eerder op de dag was hij betrokken geweest bij de acties in Den Haag. Het ging even over de demonstranten op de A12 die met een waterkanon verjaagd waren. Waterkanon was van de Duitse politie geleend, wat ik een beetje zielig vond. Zijn onze eigen waterkanonnen stuk?
Optimistisch stemmend bericht dat steeds meer jongeren loodgieter willen worden. Dankbaar beroep. Als je een loodgieter nodig hebt, verkeer je meestal in moeilijkheden, de kelder loopt onder, de inhoud van het bad komt door het plafond heen, je hebt nauwelijks tijd te beseffen wat je meemaakt, nee, hup, een loodgieter bellen. Dan de opluchting als je er een aan de lijn krijgt die tijd voor je probleem heeft. Is niet altijd het geval: “Ik heb pas volgende week een gaatje.”
Op de markt zie ik ze heus wel staan, mannen en vrouwen met opvallende jasjes aan, flyers onder de arm en een wervende oogopslag, ook van de partij waarop ik volgende week ga stemmen. Laatste overkwam me de afgelopen jaren niet zo vaak: dat ik het nu al wist. Ik bleef lang zwevend en daar had ik verder geen bezwaar tegen, best lekker tijdje zwevend te zijn.
Dagen kunnen verkeerd beginnen. Op de badkamer valt wat, dopje van tandpastatube of zoiets, en je kunt het niet meer vinden, terwijl de badkamer niet bepaald een balzaal is. Je wilt er niet meer van maken dan het is, maar toch gromt er lichte irritatie. Met het koffiezetapparaat gaat er wat fout, nee, niet met het apparaat, je vergeet het kopje startklaar te zetten. Niet echt belangrijk, maar toch is dat het moment waarop je zou moeten besluiten terug naar bed te gaan, even de ogen te sluiten, minuut of tien, en dan opnieuw met de dag te beginnen.
In Utrecht ken ik maar een paar straten. Ik kom er regelmatig, midden in het land is het makkelijk afspreken, maar meestal op dezelfde plekken. Nu moet ik ergens zijn waar ik nog nooit geweest ben.
Zaterdagmiddag hield ik een toespraakje bij een brug die tot voor kort alleen maar een nummer had, maar nu een naam, de naam van een schrijver met wie ik bevriend was en die in 2005 doodging, pas 42 jaar oud, Karel Glastra van Loon. Hij schreef een paar boeken waarvan één hem beroemd maakte: De Passievrucht.
