Robots werken niet goed samen met mensen. Dit is geen eigen waarneming, ik lees het. Ze doen wel hun werk in bijvoorbeeld fabrieken, maar ze hebben hun eigen afdeling. Met mensen in de buurt kunnen ze van slag raken als er iets onverwacht gebeurt. Ja, dat is natuurlijk zo: mensen zorgen bijna altijd voor iets onverwachts. Laat ze dan lekker op hun eigen afdeling, die robots, maar nee, wetenschappers willen mens en robot toch dichter bij elkaar brengen.
Of het bij veel huisartsen het geval is, weet ik niet, maar bij de mijne bestaat het inloopspreekuur niet meer. Komt door corona. Toen kon het uiteraard niet en blijkbaar beviel dat prima. Je moet nu bellen voor een afspraak, wat voor- en nadelen heeft.
Het bestaan van de familie Hazes zal niemand ontgaan. Er is daar voortdurend iets aan de hand, vooral in de conflictueuze sfeer, maar mijn aandacht voor al die kwesties is in de loop der jaren verslapt. Tot jongstleden maandag. Natuurlijk had ik gelezen dat Rachel Hazes een `gecremeerde kroket’ werd genoemd door Yvonne Coldeweijer die van beroep juicevlogger is. In wat een juicevlogger doet of aanricht, heb ik me nooit verdiept, je kunt nu eenmaal niet alles in de gaten houden.
Plakje cake wordt duurder. We lazen het allemaal. Het plakje cake na begrafenis of crematie. De crematie zelf gaat ook meer kosten, vanwege de energiekosten. Begrijpelijk, maar we laten ons nooit uitleggen waarom al die uitvaartkosten zo hoog zijn. Als die kwestie speelt, ben je meer bezig met de overledene. Het komt nauwelijks in je op bij allerlei kostenposten hoezo te vragen. Je hebt wel wat anders aan je hoofd.
Interessant woord is `woordvoerder’. In wezen zijn we natuurlijk allemaal woordvoerders, maar we weten wat er met een woordvoerder wordt bedoeld: iemand die namens de overheid het woord voert. Of namens iemand die zelf geen tijd of zin heeft het woord te voeren. Waarom ik de functie interessant vindt, is omdat je zelden meemaakt dat een woordvoerder wat zegt waar we iets aan hebben. Het is net alsof de opdracht aan de woordvoerder is: niets zeggen maar de indruk wekken dat je dat juist wel doet.
Graag luister ik op zondagmorgen naar het radioprogramma Vroege Vogels. Ik woon niet in de vrije natuur, maar dan heb ik het gevoel dat ik dat wel doe. Blij ben ik altijd met de berichten van luisteraars. Ze vertellen wat hun is opgevallen in tuin of andere directe omgeving, een dier, een bloem.
In een stuk of drie radioprogramma’s hoorde ik het de afgelopen dagen over Schiphol gaan. Dat de boel langzaam weer op orde aan het komen is, natuurlijk niet álles, maar dat kan ook niet, er worden hoe dan ook veel karren getrokken, neuzen staan dezelfde kant op en overal worden schouders onder gezet. En telkens werd erbij gezegd dat we ons over de meivakantie geen zorgen hoeven maken. Dan loopt alles zoals we willen dat het loopt.
Het schilderen van het huis is een project dat al ruim een jaar in een theoretische fase vastzit. Van diverse bedrijven zijn er al schilders op bezoek geweest, praatgrage mannen met een intense behoefte aan koffie en stuurse standpunten over hoe het moet gaan in onze samenleving. Daarover praten ze dan een uur en met de belofte snel `een financieel plaatje’ te sturen nemen ze warm afscheid om vervolgens nooit meer iets van zich te laten horen.
In alle kranten stonden gisteren foto’s van het bezoek van onze premier aan president Biden. Minister Wopke was er ook bij, maar die had zich aan de fotomomentjes onttrokken en misschien moet je zeggen: zo hoort het ook, want het is vooral de premier die zich in de nabijheid van de machtigste man op aarde bevindt.
We liepen naar school, mijn vriendje en ik, twee jongens van een jaar of tien. Het was een warme dag in de vroege zomer, zonlicht prikte in onze ogen. Er was geen enkele aanleiding, hij zei het ineens zomaar: “Gina.” En ik vulde aan: “Lollobrigida.” Misschien kwam die achternaam er wat minder makkelijk uit dan ik die nu opschrijf, het moet in één keer, een snelle zucht, een woord vol geheimzinnige beloften die als vlinders naar in het licht dansen. Hij zei het nog een keer, ik ook. Daarna waren we een tijdje stil.
