Of het aan mijn buurt ligt, weet ik niet, maar je ziet zelden dat hier iemand de auto staat te wassen voor de deur. Gisteren wel, en ook nog in de vroege ochtend. Nou ja, vroeg, wat is vroeg? Rond half acht. Ik loop naar de fitnessclub en dan zie ik die auto, een rode, en een man en twee emmers. Hij heeft een ferme manier van poetsen en kijkt er ontzettend schichtig bij. Misschien voelt hij zich schuldig. We moeten zuinig zijn met water en meneer staat daar dan zijn auto te wassen, mooie boel. Kan best zijn dat net gedoucht heeft en het water heeft opgevangen.
Schrijver Lieke Marsman had het zondagavond in Zomergasten onder meer over UFO’s en aliens. Kon haar niet schelen wat mensen vonden van haar belangstelling daarvoor. Sinds ze weet dat ze ongeneeslijk ziek is, doen al die meningen er voor haar niet meer toe. Dat ze zo ziek is, vind ik hartverscheurend, maar ik vond het wel prettig dat ze over buitenaards leven sprak. Daar valt weinig over te zeggen, maar het is opmerkelijk dat we het de laatste jaren ook niet meer doen. Misschien omdat we onze handen vol hebben aan onze eigen planeet.
Besparingstips! Las ze zaterdag in deze krant, maar vind het te warm om me er productief mee bezig te houden. Ze zijn nuttig, zonder meer, we moeten het kalmer aan gaan doen, ook zonder meer, maar ik denk toch, en dat is niet goed: ik zie het tegen die tijd wel. Geen idee welke tijd ik bedoel, waarschijnlijk wanneer ik vind dat ik éérder maatregelen had moeten treffen.
Woensdag trad het Nationaal Hitteplan van de overheid in werking. Ik heb het nog niet bestudeerd, ook omdat ik denk dat ik met mijn gezond verstand best raad weet met de hoge temperatuur. Je gaat geen Rare Dingen doen, bijvoorbeeld rond het middaguur lekker in de volle zon zitten.
Sorry hoor, dacht ik toen het weer ging over de Rolexproblematiek van te snel schatrijk geworden voetballers en amusementspersonen: zullen we het over iets anders hebben, er zijn wel belangrijkere kwesties gaande, bijvoorbeeld de nieuwe armoede in het gave Nederland? Natuurlijk mag niemand beroofd worden, maar misschien moet er een adviesorgaan komen dat die verwende jongens wijst op de gevaren van hun poenerig exhibitionisme. Sorry dat ik het alleen over jongens heb, maar meisjes gaan er anders mee om, heb ik de indruk.
Toen ik gisteren in deze krant het woord sproeischaamte las, dacht ik: we moeten ons ook weer niet te snel schamen. Qua schaamte weet ik van wanten, dus ik mag dat zeggen. Ik las trouwens eerst: groeischaamte. Had ik in mijn jeugd last van. Als kind was ik al vroeg een lange jongen. Grappige vraag die ik een keer of vijf per dag hoorde: “Koud daarboven?” Rond mijn tiende had ik het gevoel dat ik iedere dag langer werd en ik vroeg me af wanneer dat proces zou stoppen. Ik zag een toekomst als zonderling voor me. Groeischaamte werd groeizorg.
Slappe manier van communiceren als je via tweets iets wil uitvechten. Misschien zeg ik dat omdat ik geen deel uitmaak van het twitterlegioen, maar ik denk dat het ook mijn mening was als ik ook graag digitaal zat te kwetteren. Als je het leven er leuker en lichter door kunt maken, oké, maar liever geen fundamentele discussies of standpunten waarmee je iemand zijn vet wil geven. Daarvoor ga je tegenover elkaar zitten aan een stevige tafel met flesjes water erop.
Mysteries kunnen me fascineren, maar ik ben ook een groot liefhebber van helderheid. Dat besefte ik weer toen ik een gesprek las met de directeur van de stichting Nederlandse Haarden- en Kachelbranche, de NHK. Ik dacht: wat goed dat die stichting zo heet. Een poëtische en/of gezellige naam had ook gekund, De Warme Gloed (DWG) of Het Wakkere Vlammetje (HWV). Maar nee, Nederlandse Haarden- en Kachelbranche. Klinkt degelijk en niemand vraagt zich af wat voor stichting dat nou weer is.
Graag zoek ik tussen al het deprimerende nieuws naar berichten die uitstekend zijn voor mijn humeur. En ik stuitte op nieuws uit Frankrijk waar een burgemeester van een klein dorp in het westen, Essarts en Bocage, de inwoners de opdracht gaf een week lang te lachen. Gebeurde drie jaar geleden, maar de gang van zaken komt nu pas de wereld in. Opdracht is misschien een te groot woord, het was meer een aanbeveling. Huilen mocht wel, maar alleen van het lachen. En het was verboden je dood te lachen.
Wanneer je vindt dat je `de zaken’ even op een rijtje moet zetten, ben je doorgaans niet in een opperbeste stemming. Er zijn te veel zaken, dat is het. Het kost je moeite het allemaal te overzien. Vandaar een rijtje. Van belang is het dat rijtje zo kort mogelijk te houden De droogte maakt de energieproblemen groter. Er is nog geen drinkwatertekort, maar dat komt er wel aan. Laag water belemmert het scheepvaartverkeer. Nogal wat treinen rijden niet vanwege personeelstekort. Het is moeilijk een afspraak te maken in een andere stad, als je met de trein wilt of moet dus.
