De vroege zaterdagmorgen was bleek en nattig. Dat laatste niet op volle kracht, want af en toe popelde er zwak een brak zonnetje, maar toen ik de weekendboodschappen deed (liefst zo rap mogelijk) gutste de regen over me heen. Ineens zag ik een collega die een kinderwagen voortduwde. Hij woont in New York, is maar af en toe in Nederland, we kennen elkaar van lang geleden toen we regelmatig in een inmiddels verdwenen radioprogramma korte verhalen voorlazen. De regen maakte de afstand tussen ons groter, ik riep zijn naam maar die verwaaide nergens heen.
Op deze plaats heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat er beroepen zijn die me fascineren zonder dat ik weet wat ze inhouden. Juist daarom, denk ik. Ik zie ze bijvoorbeeld op bestelbusje staan en graag loop ik er dan tijdje over te mijmeren. Al jaren bomvrij op nummer één: Adviseur. Vaak meervoud: Adviseurs. Met een naam erboven of ernaast, maar die vergeet ik meteen omdat het beroep me vervult. Het heeft echter concurrentie gekregen, deze week, toen ik een blauw busje zag dat hier net om de hoek stopte. Ik zag alleen de achterkant.
Wonderlijk dat `actieve herinnering’ in de Dikke Van Dale komt. Die hoeft niet per se nog dikker te worden. Als ik Van Dale was, zou ik onzin buiten de boot laten vallen. Ooit is me uitgelegd wanneer een woord of term of uitdrukking in aanmerking komt in dat woordenboek te worden opgenomen, maar daar herinner ik me niet het fijne van, heb ik geen actieve herinnering aan, zal ik maar zeggen.
Als Kamerleden zich onwenselijk gedragen, is er een integriteitscommissie die zich dan over de kwestie buigt. Of kán buigen, moet ik zeggen, want het is de vraag of de commissie dat wil.
Beschamend bericht: zangeres Melanie uit Arnhems hotel gezet. Wil het eigenlijk niet weten, maar goed, je leest het. Lang geleden dat ik een liedje van Melanie heb beluisterd, sympathiek repertoire. Aanleiding was ruzie over een steak. Die aten zij en haar zoon in dat Arnhemse hotel en daar hadden ze klachten over. Biefstuk bakken is een vak apart. Ik hoorde de vraag al: “Alles naar wens?”
Niet dagelijks, maar vaak zeg ik tegen mezelf: “Kom op, verdiep je nou eens wat meer in de natuur!” Ik zeg dit chagrijnig, want het irriteert me echt dat ik van alles zie, en gráág zie, zonder precies te weten wat ik zie. Ik bedoel: hoe zit het met wat daar gebeurt?
Zo nu en dan geef ik les in gevangenissen. Aan gedetineerden. Of les, nou, ja zoiets. Het zijn in het begin schrijftips, maar waar het vooral over gaat is wat er gebeurt wanneer je woorden bedenkt voor wat je graag wilt vertellen. De moed dat te doen. En over wat je allemaal kunt meemaken als je je fantasie de ruimte geeft. Het zijn intense uren. Ook aangrijpende. Dat laatste merk ik vooral als ik weer buiten ben en naar mijn auto loop. Het verschil tussen buiten en daarbinnen is ontstellend groot, zo groot dat ik er altijd even van op verhaal moet komen.
Aanschuiven. Zo heet het als je gast bent in een praatprogramma op televisie. Alsof je toevallig in de buurt was, per ongeluk naar binnen keek en zag dat er paar mensen aan tafel van gedachten zaten te wisselen en dat de gespreksleider dan wenkte: kom er rustig bij als zin hebt. Oké, je schuift aan.
Nog een paar keer luisterde ik gisteren het betoog van Thierry Baudet terug en telkens vond ik het jammer dat het kabinet verontwaardigd de zaal verliet. Ben nog steeds benieuwd in wat voor conclusie hij zou zijn beland. Neem tenminste aan dat hij een conclusie had voorbereid. Was bijna fascinerend hoe krankzinnig en ontremd hij sprak over het marxisme en cultureel marxisme en de spionnenuniversiteit. Mag natuurlijk niet, maar ik vond het grappig.
Hoewel ik vind dat we moeten uitkijken met woorden als `beleving’, vind ik `Bioscoopervaring’ best kunnen. Met `bioscoopbeleving’ zou ik moeite hebben, wat komt doordat ik het gevoel heb dat veel te veel een beleving moet zijn, omdat het anders niks is. Vaak lees ik dat mensen ergens heen gaan of iets willen meemaken vanwege de beléving. Ik moet toch eens nagaan waarom ik dan meteen denk: kom op alsjeblieft.
