Interessant dat heel veel mensen precies weten hoe het zit daar in Rusland. Meestal zeggen ze daarbij dat het natuurlijk wel even afwachten is. Ik knik dan deskundig en ja, dat vind ik ook, even afwachten. Ondertussen moet ik nog heel veel lezen en horen om er een beetje verstan... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Boom
Een kleine schok voelde ik toen ik zondag met de trein in Nijmegen arriveerde, een schok die ik niet helemaal kon verklaren. Op en rond het station stonden groepen studenten nieuwe studenten op te vangen, jongens en meisjes die van ver of niet zo ver naar Nijmegen kwamen om een nieuwe fase van de toekomst aan te gaan. De studenten die hier al studeerden, probeerde de nieuwe studenten warm te maken voor het verenigingsleven, sportclubs enzovoort. Mooie, tintelende bedrijvigheid was het. En ik dacht, zonder dat ik die gedachte voelde aankomen: wat zijn ze jóng! Dat was niet de kleine schok die ik niet helemaal kon verklaren. Die kwam een paar seconden later toen ik mezelf daar zag lopen, ongeveer veertig jaar geleden. Toen was ik dus ook zo jong, terwijl ik dacht dat ik al een beetje doorgewinterd in het leven stond. Beginnend student immers met zeven gymnasiumjaren achter de kiezen. Grote onzin dus. Hartstikke jong broekje, verlegen, onzeker. En ik weet alles nog van die eerste dag van mijn studentenleven. Net zoals ik me mijn eerste momenten op de kleuterschool herinner. Ik dacht dat we schrijven zouden leren, maar dat was niet zo. We moesten artistiek met gekleurde papiertjes in de weer zijn. Dat schrijven gebeurde pas op de eerste dag van de lagere school. Het kost me geen enkele moeite me daar in de klas te zien zitten, een zonnige maandagochtend. Het eerste woord was boom. Nog voor de middagpauze kon ik het schrijven. Dat deed ik trots tientallen keren. Belachelijk te zeggen dat het lang geleden is.
Columns
-
-
Nu ik een tijdje in het dorp aan zee ben, ga ik er graag vroeg op de dag heen, naar de zee dus. Voor een frisse duik. Daarna even op het strand liggen om op te drogen en naar de horizon te staren, terwijl ik ongericht aan dingen denk waaraan je denkt wanneer je naar de horizon s... lees meer
-
Al we een gesprek onplezierig vinden, zeggen we dat dan? Ja, ik zit te denken aan minister Dennis Wiersma die nu geen minister meer is. Hij had al een paar gele kaarten gekregen en eergisteren trok hij zelf de rode. De eer aan zichzelf houden, heet dat dan, wat ik altijd een sla... lees meer
-
Vorige week werd bekend dat D66-Tweede Kamerleden Joost Sneller en Hanneke van der Werf een manifest hebben opgesteld tegen toenemende agressie en verbaal geweld in de samenleving.
Van der Werf zegt: `Meestal verstomt de discussie hierover na weer een incident. Met dit man... lees meer -
Afgelopen zondag ging het in Nieuwsuur over lelijke betonnen gebouwen die gesloopt werden. Er kwamen twee liefhebbers aan het woord die deze gang van zaken ernstig betreurden. Je zag ze voor zo’n enorm, adembenemend pijnlijk gebouw staan.
-
Altijd gaat het over warme banden. Ik ben geneigd ieder staatsbezoek onschuldige flauwekul te vinden, maar het heeft ook iets fascinerends, vooral omdat iedereen die ermee te maken heeft, zo blij gelooft in het belang ervan. En natuurlijk is er ook een openbare verborgen agenda:... lees meer
-
Afgelopen vrijdag in de file stond voor me een camper, achter me ook een en naast me ook. Rechts uitzicht op een bedrijventerrein onder een onbarmhartige zon. Ik voelde me vreemd verpakt in het zomerse Nederland van 2023.
-
In Het Parool las ik een interview met Anke de Jong, hoofdredacteur van het tijdschrift Elle. Het is een vaste rubriek in die krant waarin aan bekende personen min of meer dezelfde vragen worden gesteld, bijvoorbeeld met wie de geïnterviewde een avondje zou wil... lees meer
-
Donderdag liep ik door een straat waarin veel vlaggen met schooltassen te zien waren. De zon scheen jubelend, alles stemde optimistisch en vrolijk. Ik dacht natuurlijk aan mijn eindexamentijd, ook van die popelende zomerse dagen en lange avonden vol feesten die vaak laat in de n... lees meer
-
Het is je eigen schuld als je tegen je zin allerlei reclame aantreft tussen je digitale post. Je hebt iets besteld, aangegeven cookies toe te staan, je hebt in kleine enquête ingevuld, dat soort dingen. Al je meningen, bevindingen, voorkeuren worden ergens opgeslagen en dat mate... lees meer
-
Vanochtend krijg ik een telefoontje van een medewerker van de afdeling anesthesie van het ziekenhuis waar ik begin november geopereerd word. Nieuwe knie, daar gaat het over. Ik heb er al een, maar nu is het andere been aan de beurt. Komt allemaal door te hevige sportbeoefening,... lees meer
-
Er is een lange rij voor de ingang van de bus. Ben blij dat ik niet mee hoef. In die rij staat een vrouw die de hand van een jongetje vasthoudt, jaar of vier, vijf, denk ik. Ineens zegt die vrouw, nogal luid, tegen dat jongetje: `Weet je zeker dat je niet moet plassen? Waarom zi... lees meer
-
Log woord is het, ook daarom blijft het in je hoofd zitten: hitteprotocol. Het is van Rijkswaterstaat. Of het vandaag geldt, weet ik niet, afgelopen dagen wel. Ook weet ik niet hoe het kenbaar wordt gemaakt. Ik bedoel: hoe weet je het als weggebruiker? Daarvoor geldt het immers,... lees meer
-
Met mooi weer worden we zichtbaarder, onze kleine wereld vult zich met veel meer lichte ruimte. Als kind had ik daar al last van. Mijn moeder of een andere volwassene aan wie ik was toevertrouwd zei vrolijk: `Met dit weer blijf je toch niet binnen. Ga lekker buiten spelen.’ ... lees meer
-
In de smalle straat staat een auto plotseling stil. Je ziet de vrouw achter het stuur schrikken. Ze start de auto opnieuw, is vergeefs. De man in de auto achter haar wordt ongeduldig en begint te toeteren. Uit de auto daarachter klinkt ook geïrriteerd getoeter op. De smalle stra... lees meer