Soms kom je in een krant of tijdschrift iets tegen waarvan je echt niet meer wist dat het bestond. Je verwijt je dat nogal en daarom sla je niet te hard met je vlakke hand op je voorhoofd.
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Orde
Als ik om de hoek van dit weekeinde kijk, zie ik dat het dinsdag al oudejaarsdag is. Ik merk dat ik daar nog niet aan toe ben, terwijl ik heus wel besef dat ik in de laatste dagen van 2013 ben gaan hangen. Zojuist schrok ik conservatief toen een paar jongens twee rotjes voor mijn voeten lieten knallen. Ik wilde kwaad gaan schelden, maar vond dat geen goed idee, want als altijd besloot ik het jaar zo waardig mogelijk af te sluiten. Waarom wilde ik trouwens gaan schelden? Ja, omdat ik schrok en ik wil zo min mogelijk schrikken. Waarom schrok ik? Omdat ik in gedachten verzonken was en niet zag dat er geknal mijn richting op kwam. Waarover was ik in gedachten verzonken? Omdat ik wilde nadenken over afgelopen jaar en niet goed wist waar ik met die gedachten moest beginnen, bij grote of kleine momenten, bij mezelf of bij de wereld om me heen. De rotjes riepen me tot de orde, maar ik weet niet welke orde. Dat is er altijd aan de hand aan het eind van het jaar. De orde is weg, ik verdwaal in die laatste dagen. Ik moet mezelf voorhouden dat het gewone dagen zijn, maar dat zijn het niet: ze markeren iets en ik weet niet wat. Ik heb het niet meer over goede voornemens, want dat zijn bijna altijd loze woorden, maar vind wel dat er weer iets moet veranderen. Waarom vind ik dat? Misschien moet wel veranderen: dat ik de hele tijd vraag naar het waarom. Prima plan. Misschien houd ik dan wel tijd over en word ik daar rustiger van. Maar misschien is dat niet de bedoeling? Bij die bedoeling moet ik maar eens stilstaan.
Columns
-
-
De postbode zie ik bijna dagelijks, maar ik vroeg me nooit af hoe je dat wordt. Stuur je een briefje en kun je dan meteen beginnen als wat je schreef in orde was? Of is er een opleiding of cursus? Moet haast wel. Stom dat ik dat nooit aan de postbode gevraagd hebt. Nu kon dat bi... lees meer
-
Als katholieke jongen in Nijmegen was ik misdienaar. Welke katholieke jongen niet toen? En eens per jaar was er een uitstapje: het misdienaarsreisje, zo heette dat, het woord zal wel niet meer bestaan.
-
Zondagavond keek ik naar een praatprogramma waarin de rellen van die dag aan de orde waren, terwijl ik heus wel besefte dat er niet zo veel over te zeggen was. Ik viel wat later in en het was me meteen duidelijk toen ik terrorismedeskundige Jelle van Buuren zag zitten, van de Le... lees meer
-
In de nogal gure kilte van zaterdagnamiddag wandel ik even door de buurt langs het gesloten café, de gesloten boekhandel. Mijn humeur is licht breekbaar en daardoor loop ik me misschien af te vragen waarom er gezeurd wordt over de avondklok. Blijven veel zeurpieten na 9 uur norm... lees meer
-
Misschien niet juist, maar ik kijk anders naar de hondenbezitters hier in de buurt. Ook daarbuiten natuurlijk, maar ik maak momenteel zo min mogelijk reisbewegingen. Omdat de straat hier autovrij is, beschouwen hondenbezitters die als een promenade. Altijd als ik uit het raam ki... lees meer
-
Het woord avondklok kan ik niet meer horen. Ik klaag er verder niet over, want klagen is niks. Wel vind ik het psychologisch weer handig aangepakt, dus om die tussen 20.30 en 04.30 uur te laten gelden. Half 9 is tóch iets anders dan 8 uur, kan het moeilijk uitleggen, het is intu... lees meer
-
In de hal van het ziekenhuis zit ik te wachten. Hoef er niet voor mezelf te zijn, ik ga op bezoek, maar dat is ook een beetje voor mezelf.
Bij de ingang moet je eerst zeggen dat je niets voelt wat op corona kan wijzen, dan krijg je een groene kaart en vervolgens moet je je... lees meer -
Meestal gebeurt er wel wat als je niet alléén bij de papier- en flessenbak staat. Vaak een doodlopend gesprekje dat ongeveer zo begint: “Ja, ruimt lekker op” of zoiets. Van een afstandje bepaal je wat je gaat doen: introvert en contactgestoord het karweitje klaren of enige warme... lees meer
-
Erg gevoelig ben ik altijd voor hoe een dag begint. De vraag waar de tandpasta nú weer is, kan alarmerend zijn. Op maandag komt de vuilniswagen, vrij vroeg, maar het is nooit te zeggen hoe vroeg. Een buurtbewoner belde de gemeente en meldde via de straatapp dat we de boel tussen... lees meer
-
Dromen doe ik snel. Als ik bijvoorbeeld in de trein in slaap val. En ik maak me er moeilijk uit los als de conducteur Veenendaal-De Klomp omroept. Ik ben dan nog in een ander landschap of stad, vaak veel eerder in mijn leven.
In mijn lange slaap, meestal in de nacht, tuimel... lees meer -
De gele meelworm is geen gezellig toponderwerp, maar binnenkort mag die gewoon op tafel. De Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid heeft dat zo bepaald. Ik weet niet of de gele meelworm kan denken of iets wat daarop lijkt, maar het diertje zal er dan van opgekeken hebben: pa... lees meer
-
Beetje onduidelijk is het wel: mag de conducteur zijn fluitje nu houden of niet? De NS zegt dat het maar op één traject weggaat, Amsterdam-Schiphol, de Airportsprinter waar vaak iets mee is, waardoor je verzenuwd op de luchthaven arriveert.
-
Liefst heb ik het er even niet over, net zoals ik niet over regen wil praten als het regent, zeker niet klagend. Maar goed, het kan niet anders en ik moet zeggen dat de avondklok psychologisch uitstekend is neergezet. De premier noemde die dinsdagavond met de grootst mogelijke m... lees meer
-
In een radioprogramma hoorde ik een man met een serieuze stem zeggen dat alle dagen op elkaar lijken en: “Er zijn geen leuke dingen.” Was nog vroeg in de ochtend en dan ben ik er nog helemaal niet aan toe te denken aan dingen die leuke dingen worden genoemd, Nooit, geloof ik. Al... lees meer