Zeker weten doe ik het niet, maar volgens mij kreeg ik als kind eens een verjaardagskaart van Donald Duck. Die kaart zorgde voor grote vreugde. Ik wist natuurlijk ook wel dat Donald Duck alleen maar bestond in de verhalen in het weekblad, maar toch vroeg ik mijn moeder hoe hij k... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Uitstraling
Twee zonnebrillen heb ik. Dan heb ik er altijd nog een als de andere kwijt is. Ik ben mijn zonnebril immers vaak kwijt en weet niet hoe dat kan, maar ik houd me niet bezig met de vraag hoe ik dit sullige probleem kan oplossen. Ik draag mijn zonnebril nooit in het haar. Er zijn veel mensen die dat wel doen, om het haar op zijn plaats te houden, en waarschijnlijk ook omdat de zonnebril in die positie een bepaalde uitstraling heeft. Sommige zonnebrillen lenen zich beter voor in het haar dan andere. Ik begrijp dat het zonnebrillen zijn zonder metalen neusbruggetjes, want die blijven haken. Dat kun je natuurlijk niet hebben in het haar, een zonnebril die daar blijft haken. Waarom begin ik ineens over de zonnebril? Vanwege een onderzoek. En ook omdat ik de indruk heb dat de komkommertijd dit jaar véél eerder begint, waarschijnlijk omdat we geen winter gehad hebben. Dat onderzoek wijst uit dat zestigplussers zich ergeren aan gesprekpartners die de zonnebril op houden. Niet alle zestigplussers, 76 procent. Jongere mensen hebben er minder problemen mee. Waarom is dit onderzocht? Geen idee. Ik ben sinds kort een piepklein beetje zestigplusser, maar ik erger me er niet aan, zeker niet wanneer we in de volle zon staan te praten. Komt misschien omdat ik als kind de zonnebril altijd wel stoer vond. Hoorde bij de rock-’n-roll. Een zonnebril in het haar vind ik niet stoer, maar verder vind ik er niks van. Een tragische zonnebril vind ik nog steeds die je omhoog kunt klappen, zeker als die inderdaad omhoog geklapt is.
Columns
-
-
De komende weken wordt 2017 gefileerd, het beste dit, het slechtste dat, opmerkelijke verschijnselen, opvallende personen, nieuwe dingen. Ik houd ervan, vooral als ik een mening moet mobiliseren die daarvoor een sluimerend leven leidde.
-
Uiteraard was ik gisterochtend gealarmeerd toen op de radio Tes tendres années van Johnny Hallyday werd gedraaid. Er moest dus iets met Johnny zijn, want spontaan iets van hem te gehore brengen, nee, dat zat er nooit in. Het lied was ooit in dit land een succes. Willeke... lees meer
-
Sinterklaas is weer vertrokken, maar gisterochtend was hij dat nog niet en de dag begon zoals alle 5 decembers hier beginnen: om 8 uur klinkt het heldere gezang van een kinderkoor door de straat, oude sinterklaasliedjes en ook nieuwe, de straat zelf is nog leeg en daar komt tege... lees meer
-
Ineens waren ze verdwenen, dachten we, de vrouwen die we parfummoeders noemden, werkzaam op de cosmetica-afdeling in het Grote Warenhuis. Twee keer per jaar kwam ik daar, de dag voor Moederdag en in de Sinterklaastijd. Het waren vrouwen van middelbare leeftijd, tot in de puntjes... lees meer
-
Op de radio hoor ik een gesprek met een zanger van het levenslied. Zijn naam verstond ik niet, er zaten veel letters in. Hij maakt deel uit van een beroepsgroep waarmee ik maar een dunne band heb. Dit is geen waardeoordeel, het genre ligt me niet zo. Dat wil niet zeggen dat het... lees meer
-
Eergisteren speelden zangeres Beatrice van der Poel en ik onze voorstelling in theater Orpheus in Apeldoorn. Naast onze kleedkamers was een kleedkamer die me fascineerde. Op het bordje naast de deur stond in grote, ferme letters Meiden!. Met een uitroepteken dus. In het... lees meer
-
Als ik de spiegel in de gang passeer, kijk ik er verrast in. Dat is niet vanwege mijn hoofd, maar ik oefen voor pakjesavond. Altijd is er immers een cadeau dat ontzettend goed bedoeld is, maar waarmee je je geen raad weet. Het gedicht waarschuwde al: Je hebt nog steeds geen... lees meer
-
Zie je niet zo vaak meer: fiets staat ondersteboven voor de deur, vader verricht er een reparatie aan, zoon kijkt toe, met vage belangstelling – waarschijnlijk zou hij het liefst iets anders doen, maar dat kan hij niet maken.
-
Op mijn bureau ligt nog een ouderwetse dongel, dingetje ter grootte van een aansteker dat je in je laptop steekt en dan kun je overal het internet op. Nu heb je bijna overal automatisch verbinding, maar dat was niet altijd zo. Ik herinner me nog de gloeiende spanning in bijvoorb... lees meer
-
Aan de tijd dat ik drie keer in de week in de vroege ochtend een uur hardliep, bewaar ik sterke herinneringen. Het was verschrikkelijk. Laat ik er verder niet omheen draaien. Maar dan heb ik het over het eerste kwartier, dus de wekker stil meppen, opstaan, sportkleren aantrekken... lees meer
-
Veel mensen hebben de foto gezien: Sinterklaas die aan het wildplassen is, in een hoek van een lelijk gebouw. Het gouden kruis op de achterkant van zijn kleding maakt een voorname indruk. Ik begrijp dat de foto door een agent is geschoten. Die heeft Sinterklaas niet bekeurd en d... lees meer
-
Deze week (20-25 november) verschijnt er geen column van Thomas Verbogt in De Gelderlander. Vanwege het feit dat hij 25 jaar voor deze krant schrijft, mochten lezers een column insturen. Zes daarvan zijn geselecteerd om in zijn plaats deze week als gastcolumnist op te treden.
-
Altijd moeilijk: “Hier Thomas, speciaal voor jou gehaald. Je houdt er toch zo van!” Voor me staat ineens een schaal waarop drie haringen liggen. Ik roep verrukt uit dat ze toch niet alleen maar voor mij zijn, maar jawel, dat is wel zo. Ik heb toch beweerd dat ze me voor een ha... lees meer
-
Verstard lees ik het bericht over de pil die je waarschuwt dat je je pillen moet slikken. Via een app. Niet alleen jou, maar ook de arts die je die pillen heeft voorgeschreven. Moet je die waarschuwingspil natuurlijk wel slikken. Moet je op eigen kracht aan denken.