Op de markt sta ik voor populaire kramen altijd in de verkeerde rij. Rij die niet opschiet. Heb ik zelf niet meteen in de gaten, maar het wordt tegen me gezegd, bijvoorbeeld door een vrolijke buurtgenoot: `Thomas, je staat weer in de verkeerde rij.’ Voor de kaaskraam bijvoorbeeld. Druk bezocht. Vier rijen. Voor me een jonge man met parmantig petje op en een jonge vrouw die kind op arm heeft, anderhalf jaar, schat ik. Ze zijn lang bezig met een van de kaasverkopers, met dwingende vragen naar van alles. De antwoorden bespreken ze samen. Kind huilt nog net niet.
Terugkijken wil ik liever niet, maar in het praatprogramma Op1 zat eergisteren een politicus die Tina Turner in verband bracht met PSV. Lijkt me onmogelijk, maar toch weet ik zeker dat het zo was. De politicus hoorde niet bij de deskundige bewonderaars die daar aan tafel zaten, maar zoals het hoort in Nederlandse praatprogramma’s moet iedereen over alles een duit in het zakje doen, ook al is het loos geluid.
Nog nooit was ik in Winschoten. Klinkt van hier ook heel ver weg. In mijn vriendenkring is één iemand die er vandaan komt, maar die praat er nooit over. Ik mag het waarschijnlijk niet denken, maar doe het toch: je zult maar jong zijn in Winschoten. Dat denk ik vaak in sommige plaatsen in Nederland. Je rijdt er vrij snel doorheen en dat is maar goed ook. Fantasieloze nieuwbouw, rotonde met in het midden een roestig kunstwerk, slappe stilte in de straten, café dat ook partycentrum is. Je zult er maar jong zijn.
Het is goed, vooral nuttig te beseffen dat je moet ophouden dingen die verdwijnen te betreuren. Word je een zeurpiet van. Volgende week is het afgelopen met de acceptgiro. Die manier van betalen hoorde bij de wankele orde die ik zo strak mogelijk wilde handhaven. Stapeltje op een uithoek van mijn bureau. En eens in de week of twee weken bankieren.
Alledaagse karweitjes wil ik altijd zo snel mogelijk gedaan hebben. Houdt de geest opgeruimd. Vuilniszak buiten zetten bijvoorbeeld. Weg is weg. Hier kan dat niet meteen voor de deur, moet naar een verzamelpunt op de hoek, klein eindje lopen. Ik doe het graag zo vroeg mogelijk op de dag. Kan voorkomen dat je bij dat verzamelpunt met iemand moet praten. Niet erg, maar op dat tijdstip ben ik nog introvert. Bovendien vind een berg vuilniszakken geen inspirerend decor bij een gedachtewisseling.
Interessant dat veel hoger opgeleiden niet horen bij de 700 duizend sporters die na corona zijn afgehaakt. Veel jongeren tussen 13 en 18 wel. Die hebben geen zin in regelmatige training en verplichtingen als wedstrijden. Beetje verontrustend. Ik denk aan een reclamespotje waarvan ik niet weet waarover het gaat, dat eindigt met de slogan `Beslissers van morgen maken vandaag het verschil.’ Ik geef toe dat ik het niet helemaal begrijp, wat komt doordat ik me altijd afvraag wat er bedoeld wordt met het verschil maken.
`Ja, goedemorgen zonder zorgen!’ roept de glazenwasser als ik hem goedemorgen heb gewenst. Het is nog vroeg op de dag, hij staat in de tintelende ochtendzon zijn werk te doen. Op een ladder mag niet van de overheid, hij heeft een lange stok met aan de bovenkant een wasborstel. Het water spat vrolijk alle kanten op. Het is net alsof de kleine wereld waarin we elkaar goedemorgen hebben gewenst, ook schoner wordt.
Goed en ook pijnlijk haar naam weer eens tegen te komen, mevrouw Khadija Arib, oud-Tweede Kamervoorzitter. Beschuldigd van grensoverschrijdend gedrag verdween ze van het toneel. Haar eigen keuze, ze was te gekwetst om nog te kunnen functioneren. Er waren anonieme klachten gekomen, bij wie ook weer? Er werd een onderzoek ingesteld, wie waren de onderzoekers ook alweer? En toen? Niets.
`Even horen hoe het met je gaat.’ Soms valt alles samen. Nou ja, alles? Véél: ik zit een artikel over telefoonangst te lezen, dat je zelfs een cursus kunt volgen als je over die angst heen wilt komen, en dan gaat de telefoon: `Even horen hoe het met je gaat.’ Ik probeer zo min mogelijk te telefoneren, maar geloof niet dat ik telefoonangst heb. Het is iets anders, weerzin, irritatie, soms vreemde woede, ik heb er geen woord voor.
Net als vorig jaar word ik in deze eindexamentijd niet meer lastiggevallen door angstdromen die zich min of meer levenslang hebben voorgedaan. Dromen waarin ik tijdens het examen niets maar dan ook niets meer wist, niet eens hoe ik heette of wat ik daar deed. Of de functionaris van het Ministerie van Onderwijs die midden in de nacht aanbelt en te kennen geeft dat na al die jaren duidelijk is geworden dat ik destijds gefraudeerd heb en nu alles moet overdoen: `Nu meteen. We laten ons niet weer in de maling nemen, meneertje. Nee, we hoeven ons niet aan te kleden.
