De postbode zie ik bijna dagelijks, maar ik vroeg me nooit af hoe je dat wordt. Stuur je een briefje en kun je dan meteen beginnen als wat je schreef in orde was? Of is er een opleiding of cursus? Moet haast wel. Stom dat ik dat nooit aan de postbode gevraagd hebt. Nu kon dat bij de vorige niet, want die stond strak van de mensenhaat, maar met zijn voorganger maakte ik vaak een praatje.
Als katholieke jongen in Nijmegen was ik misdienaar. Welke katholieke jongen niet toen? En eens per jaar was er een uitstapje: het misdienaarsreisje, zo heette dat, het woord zal wel niet meer bestaan.
Zondagavond keek ik naar een praatprogramma waarin de rellen van die dag aan de orde waren, terwijl ik heus wel besefte dat er niet zo veel over te zeggen was. Ik viel wat later in en het was me meteen duidelijk toen ik terrorismedeskundige Jelle van Buuren zag zitten, van de Leidse universiteit. Je weet dan dat de kwestie die speelt, onduidelijk is. Hij zei onder meer dat we er niet op moesten rekenen dat er te praten viel met de relschoppers.
In de nogal gure kilte van zaterdagnamiddag wandel ik even door de buurt langs het gesloten café, de gesloten boekhandel. Mijn humeur is licht breekbaar en daardoor loop ik me misschien af te vragen waarom er gezeurd wordt over de avondklok. Blijven veel zeurpieten na 9 uur normaal ook niet gewoon thuis? Als het nu zomer was!
Misschien niet juist, maar ik kijk anders naar de hondenbezitters hier in de buurt. Ook daarbuiten natuurlijk, maar ik maak momenteel zo min mogelijk reisbewegingen. Omdat de straat hier autovrij is, beschouwen hondenbezitters die als een promenade. Altijd als ik uit het raam kijk: honden. Ze zijn met elkaar bezig, net zoals de baasjes en bazinnetjes, maar dan anders. Aan sommige baasjes en bazinnetjes te zien is dat ze dat ook best zouden willen, lekker overal aan snuffelen en samen kwispelen.
Het woord avondklok kan ik niet meer horen. Ik klaag er verder niet over, want klagen is niks. Wel vind ik het psychologisch weer handig aangepakt, dus om die tussen 20.30 en 04.30 uur te laten gelden. Half 9 is tóch iets anders dan 8 uur, kan het moeilijk uitleggen, het is intuïtief.
In de hal van het ziekenhuis zit ik te wachten. Hoef er niet voor mezelf te zijn, ik ga op bezoek, maar dat is ook een beetje voor mezelf. Bij de ingang moet je eerst zeggen dat je niets voelt wat op corona kan wijzen, dan krijg je een groene kaart en vervolgens moet je je als bezoeker inschrijven bij iemand achter een balie. Daarna telefoneren naar een instantie binnen het ziekenhuis om te zeggen dat je je als bezoeker gemeld hebt.
Meestal gebeurt er wel wat als je niet alléén bij de papier- en flessenbak staat. Vaak een doodlopend gesprekje dat ongeveer zo begint: “Ja, ruimt lekker op” of zoiets. Van een afstandje bepaal je wat je gaat doen: introvert en contactgestoord het karweitje klaren of enige warme openheid manifesteren. Gisteren stond een oudere dame zich secuur van kranten te ontdoen. Soms keek ze er nog even naar, alsof ze wilde controleren of ze die gelezen had. Het schemerde zacht. Hoewel het nog steeds januari is, lijkt het soms alsof er iets meer licht in de lucht zit.
Erg gevoelig ben ik altijd voor hoe een dag begint. De vraag waar de tandpasta nú weer is, kan alarmerend zijn. Op maandag komt de vuilniswagen, vrij vroeg, maar het is nooit te zeggen hoe vroeg. Een buurtbewoner belde de gemeente en meldde via de straatapp dat we de boel tussen half acht en acht uur buiten moeten zetten, niet voor de deur, wat de straat is autovrij, op een van de twee hoeken. Niemand gelooft dat, want de wagen is er nooit voor negenen, maar toch. Ik houd er niet van wakker te schieten van de gedachte aan de vuilniszak.
Dromen doe ik snel. Als ik bijvoorbeeld in de trein in slaap val. En ik maak me er moeilijk uit los als de conducteur Veenendaal-De Klomp omroept. Ik ben dan nog in een ander landschap of stad, vaak veel eerder in mijn leven. In mijn lange slaap, meestal in de nacht, tuimelen de dromen over elkaar heen. Vol wonderlijke gebeurtenissen word ik wakker. Ook onheilspellende waarover ik tijdens het tandenpoetsen diep kan nadenken.
