De gele meelworm is geen gezellig toponderwerp, maar binnenkort mag die gewoon op tafel. De Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid heeft dat zo bepaald. Ik weet niet of de gele meelworm kan denken of iets wat daarop lijkt, maar het diertje zal er dan van opgekeken hebben: paar duizend jaar keek de westerse beschaving er behoorlijk op neer en nu zegt een deftige autoriteit als de Europese Autoriteit voor Voedselveiligheid dat die houding onzin was. Er zijn zelfs experts die met hart en ziel beweren: “Het is gewoon een uitstekend product.”
Beetje onduidelijk is het wel: mag de conducteur zijn fluitje nu houden of niet? De NS zegt dat het maar op één traject weggaat, Amsterdam-Schiphol, de Airportsprinter waar vaak iets mee is, waardoor je verzenuwd op de luchthaven arriveert.
Liefst heb ik het er even niet over, net zoals ik niet over regen wil praten als het regent, zeker niet klagend. Maar goed, het kan niet anders en ik moet zeggen dat de avondklok psychologisch uitstekend is neergezet. De premier noemde die dinsdagavond met de grootst mogelijke maar net niet te weinig terughoudendheid. Eerst verstandig advies afwachten natuurlijk, maar ondertussen kunnen we er alvast aan wennen. Misschien komt die er niet, maar dat is hoogst onwaarschijnlijk. Daarom is het een permanent brandend gespreksonderwerp.
In een radioprogramma hoorde ik een man met een serieuze stem zeggen dat alle dagen op elkaar lijken en: “Er zijn geen leuke dingen.” Was nog vroeg in de ochtend en dan ben ik er nog helemaal niet aan toe te denken aan dingen die leuke dingen worden genoemd, Nooit, geloof ik. Als iemand voorstelt leuke dingen te gaan doen, heb ik meteen iets anders aan mijn hoofd dat dringend om aandacht vraagt. Ik prijs me gelukkig dat er in mijn nabije omgeving niemand is die het over leuke dingen heeft.
Nog voordat zondag het crisisoverleg op het Catshuis is afgelopen, weten we allemaal wat er min of meer besproken is en besloten. Zo gaat het altijd. Moet dus een functie hebben. Een psychologische.
Voor de deur van de supermarkt laat ik me niet meer corrigeren. Paar weken geleden ging ik nog gedachteloos naar binnen. Een medewerkster riep fel of ik voor de ingang wilde wachten: “Dan kunnen andere mensen naar buiten! Ja?” Vooral dat Ja? kwam aan als een oorvijg. Voor straf wilde ik buiten best langer wachten dan strikt noodzakelijk, maar dat was ook weer niet de bedoeling. De medewerkster wees naar een mandje.
De reisbranche heeft het moeilijk, net zoals veel branches. Wie eigenlijk niet? Maar de reisbranche zit met het vakantiegevoel in haar maag, niet het vakantiegevoel van de branche zelf, nee, dat van de consument. Is er nauwelijks. Ja, wel vakantiebehoefte, hou op zeg, maar bij een behoefte hoort ook een gevoel. Nu is het alleen maar naar de sneeuw en naar de zon, graag zo ver weg mogelijk. Maar die sneeuw ligt érgens, de zon schijnt érgens, en de reisbranche wil graag dat de consument daar iets bij voelt. Is iets anders dan behoefte.
Een hokjesdenker ben ik niet. Ja, toen ik puber was, maar dat ben ik al een tijd niet meer, misschien nog een beetje, maar te weinig om mensen in hokjes te plaatsen. Zo ben ik ook niet opgevoed, maar ja, in je puberteit trek je je weinig van je opvoeding aan.
Of het zo heet, weet ik niet, ik noem het een schakelaartje. Zo’n ding in een snoer van bijvoorbeeld een lamp. Aan het einde van dat snoer zit een stekker, maar met het schakelaartje doe je de lamp aan. Dat schakelaartje is kapot. Ik ben niet handig, maar wil het wel graag zijn en over het kapotte schakelaartje zeg ik dan: “Doe ik wel even.” Die woorden zijn eruit voordat ik er erg in heb, terwijl ik enorm vind dat niemand dat moet zeggen, want haast niets doe je wel even.
Hier stonden eergisteren al behoorlijk wat kerstbomen op straat. Hoe zat het ook alweer? Moest het niet vandaag? Op Driekoningen? Ik vond het zondag wel mooi geweest. Ineens is zo’n boom een obstakel dat er met al die versiering aanstellerig uitziet. Tijdens het optuigen wil je dat de komende dagen heel lang duren, maar januari maakt korte metten met die behoefte. Er is een orde van de dag die andere eisen stelt. In de grijze ochtendkilte hebben uit huis verdreven kerstbomen altijd een wat tragische uitstraling, zeker als de straffe wind er een beetje mee dolt.
