Vandaag neemt Hans Spekman afscheid als voorzitter van de PvdA. Dat had hij eigenlijk al op 17 maart gedaan, na de verkiezingsnederlaag van zijn partij, die ook lang mijn partij was. Maar er moest dus nog een officieel moment komen. Een moment voor wat? Ja, voor afscheid.
T... lees meer
Jano van Gool
In de Pers
Recent
Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd
Geschiedenis
Meestal besef ik nauwelijks dat ik ouder word. Maar soms dringt het ineens fel tot me door. Gisteren was er zo’n moment. Toen ik las over het leven van Leen Timp die vorige week vrijdag overleed. Natuurlijk wist ik dat hij een grote rol speelde in de geschiedenis van de Nederlandse televisie en dat hij getrouwd met een vrouw die daarin nog belangrijker was. Het was vooral het lijstje programma’s waarvan hij de regisseur was. Bijvoorbeeld: Zo is het toevallig ook nog ’s een keer. Ik kan natuurlijk opzoeken wanneer het uitgezonden werd, maar dat doe ik niet, want ik hoef niet meteen overal jaartallen bij. Wel weet ik dat ik nog erg jong was. Mijn zusjes waren al naar bed. Ik zie mijn ouders en ik zitten in onze huiskamer. We keken zeer geamuseerd. Wat er in dat programma gebeurde, was niet mis. Of later, veel later het praatprogramma Mies en scene. Was het het eerste praatprogramma op de Nederlandse televisie? Er werd in ieder geval anders gepraat dan in de praatprogramma’s van nu. Je onthield een paar dagen wat er gezegd werd. Hiermee wil ik trouwens niet zeggen dat vroeger alles beter was, want dat was het niet. Het Grand Gala du Disques! Ik kon me er een paar dagen op verheugen. Of de stille straten wanneer Eén van de Acht te zien was. Ik was er geen liefhebber van, maar keek toch, want je stelde je een beetje aan als je dat niet deed. Ineens begint er een heimweewoord te blinken in het lijstje verdiensten van Leen Timp: bloemendefilé. Ik was die gebeurtenis bijna vergeten. Koninginnedag. Soestdijk. Ach!
Columns
-
-
Waar griezelde ik als kind van? Dat vraag ik me uiteraard af in de Kinderboekenweek waarvan het thema griezelen is. Mooi, vreemd woord is het, je kunt het bijna niet luchtig uitspreken.
-
Hoe sta ik ervoor in 2021? Nog niet zo lang terug was zo’n vraag niet in me opgekomen. Over 4 jaar! Ik hoop dat het meeste wat ik doe, hetzelfde is als wat ik nu doe, met opgeheven hoofd, neus in de wind, borst vooruit, zacht opgejaagd door avontuurlijke onrust, altijd nieuwsgie... lees meer
-
Deze dragen draai ik vaak de muziek van Tom Petty. Maar dat deed ik altijd al. Het meeste van wat hij gemaakt heeft, heb ik. Hij stierf maandag, de dag dat mijn moeder 92 was geworden als ze vorig jaar niet was overleden. Haar verjaardag en de dood van Petty hebben een verbond g... lees meer
-
De trein staat stil een paar minuten voor het station van een niet al te grote stad waar ik niet moet zijn. Anders had ik het vervelend gevonden vlak voor de bestemming te worden opgehouden. Gebeurt vaker, op het station is iets aan de hand, misschien zijn rails vol, de trein mo... lees meer
-
Zaterdagmiddag was ik in de Openbare Bibliotheek van Nijmegen waar Pé Hawinkels werd herdacht, de dichter en vertaler die in Nijmegen woonde en in 1977 jong overleed.
-
De vroege ochtend begon gisteren koninklijk. Niet mijn bijdrage(n) eraan, nee, de ochtend zelf. Het was stil op straat, geen zuchtje wind, om alles hing een gouden glans. Ik verlang dan vurig dat er even niets gebeurt en bedierf het zelf, want ik zette het ochtendprogramma aan.... lees meer
-
In een aangename boekhandel mag ik van alles vertellen over mijn nieuwe boek. We hebben het over herinneringen, de rol die ze spelen in het heden, de werking ervan. In de pauze spreekt een zonnige vrouw me aan. Ze heeft geen leeftijd en maakt niet de indruk daarmee te zitten. Ze... lees meer
-
Tegen alle bedreiging van de stilte in, boven en rond de Veluwe moeten we krachtig protesteren, ook al hebben we een overheid die niet in die protesten is geïnteresseerd. Wel in nieuwe vliegroutes vanaf vliegveld Lelystad. Het gaat vooral om vakantievluchten. Interessant dat het... lees meer
-
“Trotse houding, Thomas, trotse houding!” Op de fitnessclub is een nieuw apparaat. Het ligt op de grond, heeft twee handvaten en aan iedere kant een gewicht. Je moet erin gaan staan, de handvaten pakken, waarbij je iets door de knieën zakt, en weer gaan staan.” Dan roept de coac... lees meer
-
Het boek van oud-SP-kamerlid Sharon Gesthuizen over de knoet van Jan Marijnissen (`driftige peuter’) heb ik niet gelezen. Dat hoefde niet want voordat het in de winkel lag, was het al in ieder actualiteiten- en praatprogramma aan de orde geweest. Ook de kranten hadden er vol van... lees meer
-
In mijn vorige buurt zag ik hier en daar regelmatig hangjongeren en ik vroeg me af of ik er een zou willen zijn als ik jong was. Het is makkelijk je zoiets af te vragen op mijn leeftijd, maar ik neem bijna iedere vraag serieus. Ik denk het niet, want ik houd niet van groepen e... lees meer
-
Veel belangrijke documenten heb ik niet. Officiële documenten dan. Mijn diploma van de middelbare school is bij een binnenbrand verdwenen, zwemdiploma’s ook. Ik ga er verder niet diep over nadenken, het zijn er twee: paspoort en rijbewijs. Eerste ligt in een la, tweede zit in... lees meer
-
Veel hoef ik niet per se te weten. Steeds meer, geloof ik. Bijvoorbeeld dat het deze week Fiets Telweek is. Een grote groep fietsers houdt met een speciale app van alles bij, zoals de snelheid, de route, punten die voor vertraging zorgen. Het zijn van die woorden waarvan ik nooi... lees meer
-
Misschien moet het me verontrusten, maar er zijn kwesties waarin ik me helemaal niet wil verdiepen, terwijl iets in me zegt dat ik dat wél moet doen. Wildplassende vrouwen bijvoorbeeld en de rechter die zich met hen moet bemoeien. Dat er dus meer openbare toiletten moeten kome... lees meer