Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Krampachtig

In een gebouw in Arnhem staat een kluis met daarin de eindexamenvragen, gemaakt door leraren die niet met hun naam in de krant willen, zo geheim is hun werk. Als ik het goed begrijp, gaat die kluis vandaag open. Dit jaar heb ik voor het eerst geen last van nare examendromen. Dus dat er iemand van het ministerie van onderwijs opbelt: `Meneer Verbogt, we gaan dat eindexamen van u eens he-le-maal overdoen. En vlug een beetje.’ Wel herinner ik me dat ik verzette tegen die examenvragen. Deze herinnering wordt fel verlevendigd door dat gebouw in Arnhem. Met die kluis. In mijn eindexamentijd vroeg ik me al af wat ik eraan had, antwoorden krampachtig uit mijn hoofd te leren. Ja, je toonde aan dat je dat kón. Maar misschien was het handiger te weten waar ze kon vinden als je ze nodig had. De wijsneus in me vond dat het vooral ging om inzicht. Toen ik me later op de universiteit verdiepte in kunstgeschiedenis en mijn eerste examen deed, gooide de hulprofessor foto’s op tafel, foto’s van schilderijen, beelden en gebouwen. Ik moest met namen en jaartallen komen, maar wilde liever praten over wat een kunstwerk veroorzaakte in de tijd waarin het werd gemaakt, en in mij. Dat was echter niet de bedoeling. Ik stopte met kunstgeschiedenis. Als ik tegenwoordig met een vraag zit, kan het internet me in een paar seconden op mijn wenken bedienen. Daar maak ik echter niet altijd gebruik van. Liever kom ik er zelf achter. Wat mij betreft werkt dat beter, dus niet iets metéén weten, maar het te weten kómen. Dat is meer dan weten.

Columns

  • Als er in dit land buiten de gewone orde om iets essentieels geregeld moet worden, gaat dat meestal via een commissie en het duurt altijd lang voordat die er is. Uiteraard komt er dan ook een commissie die toezicht houdt op die commissie.

  • Het was me ontgaan dat het schoolzwemmen was afgeschaft. Is al veertig jaar geleden gebeurd. De Tweede Kamer wil dat het terugkeert. We konden er gisteren in deze krant over lezen.

  • Wanneer ik mijn straat in fiets, moet ik uitwijken voor een ander fietser, een jonge vrouw die nogal stamelend aan het verkeer deelneemt. Geeft verder niet, veel gebeurt niet expres. Ze verontschuldigt zich bovendien, in het Engels met een zwaar Spaans accent. Op de stoep staat... lees meer

  • Het bestaan van de `zwaaisteen’ was mij onbekend en dat het gisteren Nationale Zwaaidag was, wist ik ook niet totdat ik er in deze krant over las. Telkens neem ik me voor dit soort dagen in mijn agenda te noteren, Nationale Complimentendag, de Dag van het Brood, Secretaressedag,... lees meer

  • Het nieuwe kabinet begint langzamerhand op volle toeren te draaien, de hoedjes voor Prinsjesdag zijn al in de maak, maar als ik voor de teambuilding binnen `de ploeg’ had gezorgd, stond ik tegen een lege kartonnen doos te schoppen.
    Komt door schaduwpremier Wilders. Die zegt... lees meer

  • Met mijn warme belangstelling voor conclusies waaraan niemand iets heeft, terwijl er hard aan gewerkt is, lees ik over een onderzoek naar wat er gebeurt als we blozen.
    Een van de bevindingen is dat je niet bloost om wat anderen van je denken als je iets gênants zegt, doet o... lees meer

  • Als de NS waarschuwt dat reizigers rekening moeten houden met vertragingen (`pittig najaar’) is het heel erg menens. Onaangekondigd deed zich voorheen al veel oponthoud voor en door het nu van tevoren te zeggen, lijkt het legitiem: “Niet zeuren, u wist ervan en moet ons er verde... lees meer

  • Wie Dikkie Dik is, weet ik. Ja nou! Tijdens zeer jeugdig familiebezoek speelt deze rode kater een prominente rol: met volle aandacht de boeken bekijken waarin zijn avonturen getekend zijn, kleine verhaaltjes met een behapbare thematiek. 

  • Al ruim veertig jaar lukt het me te werken zonder dat iemand zegt wat ik moet doen. Zeer Zelfstandig zonder Personeel. Ja, dagelijks een column naar de krant sturen, maar dat is geen verplichting, dat hoort bij mijn manier van leven. Ik heb ook afspraken met mijn uitgever en een... lees meer

  • In het actualiteitenprogramma op de radio werd gisterochtend iets na half 8 overgeschakeld naar een basisschool in Den Bosch. In regio zuid is het nieuwe schooljaar begonnen en de school in Den Bosch was uitgekozen om dat te vieren. De staatssecretaris kwam en er werden ballonne... lees meer

  • Weer een tijdperk dat is afgesloten. Zeggen we vaak over tijdperken, maar er zijn er ook veel. Nu een vol legendarische namen, allemaal verbonden met tragiek en schandalen, ook onvoorstelbaar geluk, maar vooral verwoestende relaties en veel schemerige incidenten, Romy Schneider,... lees meer

  • Een vrolijke foto die je bijblijft. Dinsdag kwam die ons onder ogen: al die blije en trotse Olympische sporters op het bordes van het paleis rond de lachende koning en de koningin. 
    We herinneren ons een andere foto, ook op dat bordes gemaakt, niet zo lang geleden: het nieu... lees meer

  • Zal vast bij de woorden van het jaar 2024 gaan horen: treinrukker. Ik reis vaak per trein, maar ik heb er nog nooit een gezien. Kan zijn dat ik niet goed heb opgelet, meestal zit ik te lezen of staar ik naar buiten, diep in gedachten verzonken. Ben trouwens blij dat ik dat er no... lees meer

  • Wat me tegenstaat, is in een ziekenhuis in het restaurant te gaan zitten. Of restaurant, groot woord: restauratie. Liefst wil ik meteen weg uit het gebouw. Er wordt daar prachtig werk verricht, ik heb er grote bewondering voor, maar alles benauwt me, zeker het vooruitzicht dat i... lees meer

  • Het hoort bij de zomer: op een bevriend huis passen. Niet zozeer op het huis, maar op wat daarin of daaromheen leeft, planten en vooral de poes. En natuurlijk van de kranten een stapeltje maken en de post ordenen, als daar sprake van is.

Pagina's