Nog voordat het in de krant stond, stuurde een vriend van me een bericht: Winnetou mag niet meer, want kwetsend. Dat hij het zo vroeg wist komt waarschijnlijk doordat hij gespitst is op alles wat met Winnetou te maken heeft en dat snap ik wel. Hij is nu huisarts in een kleine Spaanse stad, maar vroeger was hij Winnetou, opperhoofd van de Apachen. En ik was zijn vriend, ja bloedbroeder Old Shatterhand.
Wanneer salaris loon heet, weten we dat er iets mee aan de hand is: te laag. Bijna voor iedereen die zegt dat het omhoog moet, heb ik begrip. We zijn immers een rijk en vooral gaaf land. Gisteren lag het treinverkeer in het noorden plat. Andere regio’s zijn deze dagen aan de beurt. Ondertussen is er bij de NS nog steeds personeelstekort, de dienstregeling gaat krimpen. Platliggen en krimpen, het wordt er niet dynamischer op.
Blijkbaar kun je als nabestaande een gestorven geliefde die is begraven, alsnog laten cremeren. Nooit bij stilgestaan. Mensen doen dat omdat ze geen zin hebben nog langer grafrechten te betalen. Maar ook om de overledene weer thuis te hebben, in een urn dus, op het dressoir of tussen de kamerplanten. Vind ik best sympathiek, maar ik denk wel: en ik dan? Ik bedoel dat ik als dode toch ook rechten heb.
Zo’n beetje alles wordt gefotografeerd of gefilmd en vervolgens gedeeld. Iedereen heeft er dan een mening over en ook weer een mening over andere meningen. Vorm van tijdsbesteding.
Aan het tafeltje naast me hebben twee mannen het ernstig over wijn: “Weet je dat er nauwelijks meer Chablis te krijgen is?” De ander legt uit dat het door de slechte oogst in Frankrijk komt: “Ik kon nog wel een paar doosjes Sancerre op de kop tikken.” Het is een café met veel ramen. De ochtendzon schatert naar binnen. Ik lees een krant, espresso erbij, croissantje en een glas `dagsap’, bestaande uit kokos, ananas en peren, je wordt er enorm gezond van. Dat van die oogst in Frankrijk wist ik niet. Het is, geloof ik, allemaal onze eigen schuld.
Niemand kan zeggen het niet gezien te hebben: CDA-leider Wopke Hoekstra is gebruind teruggekeerd van vakantie. En vooral met baard. Gisteren was dat zeer zichtbaar op de foto die in deze krant stond. In het interview dat bij die foto hoorde, zegt hij onder meer: “We moeten de bakens verzetten.” Als je deze woorden met baard uitspreekt, klinken ze anders dan zónder. De heer Hoekstra moet behalve over die bakens ook over de baard nagedacht hebben.
Het wordt bijna een vreemd woord: topsportcultuur. Klinkt fantastisch, maar is het zelden. De misstanden worden onderzocht, eind van het jaar rapportage. We kunnen ons daarvan al een beeld vormen.
Gisterochtend hoorde ik weerman Marco in een radioprogramma dat hij geen chocola van het weer kon maken. Zoiets hoor ik graag. We hoeven niet per se van alles chocola te maken en ik keek naar buiten, naar de frisse zomerregen. Vandaag is er ook van alles met het weer aan de hand, want er komt een magnetische golf op ons af. Van zeer grote hoogte met honderden kilometers per uur. Die golf kan een geomagnetische storm veroorzaken.
Of het aan mijn buurt ligt, weet ik niet, maar je ziet zelden dat hier iemand de auto staat te wassen voor de deur. Gisteren wel, en ook nog in de vroege ochtend. Nou ja, vroeg, wat is vroeg? Rond half acht. Ik loop naar de fitnessclub en dan zie ik die auto, een rode, en een man en twee emmers. Hij heeft een ferme manier van poetsen en kijkt er ontzettend schichtig bij. Misschien voelt hij zich schuldig. We moeten zuinig zijn met water en meneer staat daar dan zijn auto te wassen, mooie boel. Kan best zijn dat net gedoucht heeft en het water heeft opgevangen.
Schrijver Lieke Marsman had het zondagavond in Zomergasten onder meer over UFO’s en aliens. Kon haar niet schelen wat mensen vonden van haar belangstelling daarvoor. Sinds ze weet dat ze ongeneeslijk ziek is, doen al die meningen er voor haar niet meer toe. Dat ze zo ziek is, vind ik hartverscheurend, maar ik vond het wel prettig dat ze over buitenaards leven sprak. Daar valt weinig over te zeggen, maar het is opmerkelijk dat we het de laatste jaren ook niet meer doen. Misschien omdat we onze handen vol hebben aan onze eigen planeet.
