Mijn apotheek stuurt in het bericht dat mijn medicijnen klaarstaan, altijd een afhaalcode. Die toets je ter plekke in en dan krijg je meteen een discreet zakje overhandigd. Makkelijk.
Pikante kloosterseks. Nonnen met blote borsten. Deze woorden pluk ik uit de maandagkranten. Paul Verhoeven heeft een nieuwe film en dan lees je altijd van alles over seks, want daar is iets mee wat je niet weet voordat je de film gezien hebt. Benedetta is de titel van de film over een non die in de ban komt van ontregelende visioenen en ook nog verliefd wordt op een andere non. Film is al een paar jaar aangekondigd.
Als er even iets mis gaat in mijn leven, weet ik niet altijd meteen hoe dat komt. Maar als ik iets heel erg fout doe, zie ik na een tijdje wel in waar de schoen wrong. Dat zeg ik nu wel, maar misschien moet ik ook wel enige maanden met mezelf in een evaluatiecommissie gaan zitten. Denk het niet, maar wellicht voor de zekerheid.
Peter R. de Vries zou het geweldig vinden. Of zoiets. Dat hoorde ik donderdagavond in Op1 een deskundige zeggen. Het ging over Louis van Gaal. Ze had onlangs Peter gesproken en die zei dat toen. Ze voegde eraan toe te hopen dat Peter meemaakte wat er gebeurde als Louis het inderdaad werd. Twee gesprekken van de dag vloeiden soepel samen. Ik was me al aan het voorstellen hoe het met de KNVB-directie in Portugal ging. Moeilijk land qua corona. Het is te hopen dat dienaangaande alle papieren in orde zijn. Bij geklungel haakt Louis natuurlijk meteen af.
De Poolse man uit Maurik werd dus vorige week al gearresteerd. Blijkbaar had hij iemand bedreigd met een vuurwapen. Die arrestatie ging met veel gedoe gepaard. Ik vat het nu maar losjes samen, probeer de informatie uit de media bij elkaar te brengen, misschien trek ik verkeerde conclusies, als het al conclusies zijn. De man uit Maurik wordt ook in Polen gezocht vanwege diefstallen en overvallen. Toch werd de man weer heengezonden. Altijd zo’n vreemd, plechtig woord: heenzenden.
Er zijn van die waarheden waarop onze eerste reactie is: het is niet wáár! Niet omdat we het niet geloven, maar omdat zo’n waarheid ons eerst moet veroveren, soms met harde hand. We moeten er woorden voor zoeken, maar die zijn niet altijd te vinden, ja, er zijn wel woorden te vinden, maar niet de juiste. En met de juiste bedoel ik woorden die ons in staat stellen inzichtelijk met die waarheid om te gaan, voor onszelf, voor anderen. Eerst moeten we het doen met woorden die we meteen paraat hebben en omdat we niet anders kunnen, herhalen we die erg vaak.
Ineens begint de timmerman over elanden. Eerst hebben we het over timmerwerkzaamheden gehad en de timmerman heeft al een paar keer gezegd: “Komt goed.” Soms zelfs: “Kom helemaal goed.” Woorden die ik dankbaar koester. Ik dacht aan andere dingen die goed moesten komen, daardoor zat ik even niet in de dynamiek van ons gesprek en dan zegt hij het: “In Duitsland zijn al elanden gesignaleerd.” Ik moet omschakelen en knik geschrokken.
Misschien wordt het op Wimbledon een finale tussen Federer en Djokovic. Kan me erop verheugen, maar moet er ook niet aan denken, want waarschijnlijk verliest Federer die. Niet dat ik tegen Djokovic ben, maar die kan nog wel even mee en Federer straalt momenteel in de herfst van zijn carrière. En het is te zien dat het herfst is. Toch mag die niet met een nederlaag eindigen.
Zondagochtend begint een veelbelovende dag aan zee. Opmerkelijk dat de zondagse stilte op de vroege morgen anders is dan op andere dagen. Wanneer ik uit zee kom, zie ik een man en een vrouw arriveren. Ze torsen veel lichaam mee, maar installeren zich routineus waar ze alle tijd voor nemen, parasol, handdoeken, koelbox. Dan gaat de vrouw zich omkleden. De man houdt een groot badlaken om haar heen, traditioneel tafereel. De bewegingen onder dat badlaken lijken op die van een gekooid dier in lichte paniek. De man is niet opgetogen over wat hij dadelijk onthult.
Het gebeurt niet meer zo vaak, maar zeker weten doe ik het niet, dat iemand in een radio- of televisieprogramma de groeten doet. Misschien iets van een tijd die voorbij is, hoewel: de mevrouw die deze week in de Tour een half peloton wielrenners liet vallen, omdat ze een stuk karton te ver op de weg hield? Daarop deed ze de groeten aan haar opa en oma. Je kunt zeggen: ontroerend. Voor de renners die daar op het wegdek knalden was het best lastig.
