Tijdens de gesloten coronadagen waren we gedwongen vaak pakjes te bestellen, want in de gewone winkels konden we niet terecht. Met gewone winkels bedoel ik winkels met een deur en iemand die vraagt: “Kan ik u helpen?” We winkelden zonder die hulp en daarom moesten we de gang van zaken meteen na de ontvangst van het pakje evalueren en cijfers geven aan het contact met de pakjeswinkel, wat ik altijd een nutteloze bezigheid vond. De bedoeling was natuurlijk dat er een band ontstond tussen jou en het bedrijf. Zoiets blijft niet zonder gevolgen.
De Deense dokter vindt het beter als ik een dag zo min mogelijk loop. Klein dingetje met mijn voet, niet ernstig, alleen lastig. Ik zeg dat ik naar Louisiana wil, een van mooiste musea ter wereld, in de buurt van Kopenhagen. Ik ben er al eens geweest en denk daar graag aan terug. De Deense dokter juicht mijn voornemen toe en zegt dat er bij de kassa rolstoelen staan. Ze is blonder dan de zon, heeft oranje gymschoenen aan en legt een hand op mijn onderarm: “Is maar voor een dag.”
Van vrolijkheid ben ik een groot voorstander, altijd, overal. Maar er moet geen dwang achter zitten. Uit mijn kindertijd herinner ik me: “Kijk eens vrolijk!” Kon ik weinig mee, ik werd er zeer nerveus van. Later kreeg die aansporing een variant: “Je mag best wat vrolijker kijken.” Hoor ik nog weleens, voor mij meteen aanleiding een straatje om te gaan. Het kan heel goed zijn dat ik vrolijk ben, maar helaas niet zo kijk. Je kunt trouwens niet in alle omstandigheden vrolijk kijken, zeker niet als iedereen om je heen hartstikke ernstig is.
Telkens wanneer ik ’s ochtends in een buitenlands bed digitaal de kranten lees, vraag ik me af hoe ik nog niet zo lang geleden contact hield met de Hollandse actualiteit. Het grote internationale nieuws kwam gewoon tot je, als je dat wilde, maar hoe zat het met de nationale gebeurtenissen en kwesties? Natuurlijk, in grote steden was er altijd wel een Nederlandse krant te koop en ook stak er soms een Telegraaf uit een afvalbak en daar was je dan blij mee, ook al ging het om oud nieuws.
Een vriend is van vakantie teruggekeerd en heeft zijn baard laten staan. Het is aan hem te zien dat hij graag wil dat je er iets van zegt, maar dat is moeilijk, want je vindt het een mislukt project. Maar die evaluatie kun je niet meteen op tafel leggen. De vriend vertelt over zijn vakantie, bergen, bergen en nog meer bergen, en dat met het hele gezin. Foto’s van bergen en het gezin in die bergen, het is lastig je er scherp op te concentreren, ook omdat je zit met vraag: hoe reageer ik op de baard?
Natuurlijk leer je als kind al snel wat het is opgelucht te zijn. Je snapte intuïtief dat het een gevoel is waaraan je veel kunt hebben. Als vijfjarige kon ik me bezighouden met het heelal. Ik had plaatjes van planeten gezien, een openbaring, en mijn vader had me uitgelegd dat vergeleken bij veel planeten onze aarde maar heel klein is, een speldenknop. En belangrijk: dat het heelal oneindig groot is. Mijn vraag was uiteraard: wat is oneindig groot?
Is televisie onze beste vriend? Of huisgenoot? Komend najaar kunnen we een reeks documentaires zien met als overkoepelende titel: 70 jaar TV: Je beste vriend. Maker is Han Peekel. Ik las een gesprek met hem en begrijp dat hij er vooral iets gezelligs van wil brouwen. Hoort ook bij hem, volgens mij. In alle opzichten zijn uitstraling. Geen man die komt met iets waarover je geïnspireerd gaat nadenken. Hij is vooral uit op `dat nostalgische moment’. Wat is dat moment? Duidelijk: `samen tv kijken, het gevoel van natte haren, chips en cola’.
In de receptie van het hotel waar ik logeer, hangt een bordje waarop staat: Als je ontbijt op bed wilt hebben, moet je in de keuken slapen. Het is Deens hotel, maar de tekst is in het Engels. Helder.
Een boulevard aan een baai in het zuiden van Denemarken, Ik zeg nu wel baai, maar misschien is het een fjord. Dat soort informatie heb ik slecht opgeslagen. Het is er in ieder geval stil, de lucht is stemmig grijs en het water kabbelt rustgevend. Af en toe passeert er een introverte wandelaar op sandalen. In de verte een kleine haven. Perfecte omstandigheden om gedachten te ordenen. Thuis kan dat natuurlijk ook, maar daar orden je anders. Nu heb je er een uitzicht bij.
Van het Deense volk heb ik geen verstand. Ik was hier een jaar of tien geleden, paar dagen, en toen heb ik niet scherp opgelet. Nu moet het wel, want het Deense volk let ook op mij: in een restaurant vraagt een jonge Deense ober of ik mijn vaccinatiebewijs kan laten zien. Heb nog niet eens een plaatsje gezocht, moet mijn natte regenjas ergens kwijt, mijn hoofd zit vol gure wind, want het is een echte Deense zomer. Dat laatste zei iemand in het hotel.
