Voor jubilea ben ik gevoelig. Al een paar dagen denk ik dat ik moet vieren dat het 150 jaar geleden is dat er in Nederland voor het eerst patates frites werd verkocht. Op een kermis in Breda. Niet verbazingwekkend dat zoiets in Brabant gebeurt en natuurlijk in Breda, een stad die graag veel aangenaams omhelst. 1869, reken ik snel uit. Wie was daarbij, wie noteerde het? Bij een veldslag (Waterloo, om er maar eens een te noemen) is dat helder, want iedereen snapte de historische uitstraling ervan. Bij een belangrijke uitvinding ook. Maar patates frites?
Als er een nieuw televisieprogramma wordt aangekondigd, kan ik me erg ontspannen voelen daar de opluchting dat ik niet hoef te kijken. Mijn meestal goede humeur is onder meer een gevolg van dat ik nauwelijks iets met televisie heb.
Velen van ons kennen het: op de zuivelafdeling van de supermarkt open je de glazen deur van een koelkast en dan valt er meteen een klein emmertje yoghurt uit. Hoe het kan, geen idee, maar het opent zich en de witte substantie verspreidt zich over de supermarktvloer. Vreemd toeval, maar ik maak dat zeker eens in de twee maanden mee, terwijl het niets te maken heeft met onhandigheid of risicovol gedrag.
Levendig en flitsend woord, ochtendspits, maar het staat helaas vaak voor logge dynamiek. Als ik dan in de file hang, luister ik liever niet naar de radio die me vertelt dat die ochtendspits druk is. Zeker niet waar de `problemen’’ zijn wanneer ik mezelf in zo’n probleem bevind. Vind ik allemaal te veel. Dat ik kruipend aan het rijden ben is al erg genoeg, terwijl ik zo monter mogelijk probeer het helemaal niet erg te vinden. Het helpt enorm als je je afvraagt: wat is erg? En dan dus aan erge dingen denken.
Afgelopen weekend viel er veel erg natte regen. Het zal niemand ontgaan zijn. Ja, regen is altijd nat, wéét ik, maar soms natter dan je denkt. Dat merk je als er je er onvrijwillig doorheen loopt of fietst. En je doorweekte humeur doet ook een duit in het zakje. Zondagavond moest ik me ergens heen haasten, in de erg natte regen. Haasten was niet per se nodig, maar ik deed het toch, vanuit de gedachte dat ik dan iets minder nat werd, wat niet zo is. Je bent alleen wat minder láng nat.
Dat je deze week nog Kinderpostzegels kunt kopen, kwam ik toevallig te weten omdat ik ergens een interview met Beau van Erven Dorens las. Die had de eerste in ontvangst genomen. Ik vind Beau sympathiek maar al snel liet ik het interview voor wat het was, want toen ging het weer over televisie (Eva Jinek). Maar toch had het zijn functie, dat interview, want ik weet het van die Kinderpostzegels, maar ja, wat nu?
Of ik erheen ga, weet ik nog niet, maar het interesseert me wel: ligconcerten. Ik lees over het pianistenechtpaar Jeroen en Sandra van Veen die al ruim 10 jaar ligconcerten geven, bij voorkeur in oude fabriekshallen, want ze houden ervan kale ruimtes met warme klanken te vullen. Daar worden we rustig van, vredig.
“Zo, je bent er vroeg bij.” Er is een lijst van zinnen die we tegen elkaar zeggen om alsjeblieft maar iets te zeggen. Die lijst maakt onderdeel uit van de sociale vaardigheden waarover veel mensen met groot gemak beschikken. Ik niet, maar doe graag mijn best. “Zo, je bent er vroeg bij” staat hoog op die lijst. Het gaat dan om iets wat je vroeg op de dag doet. Het buiten zetten van de vuilniszak, ik noem maar wat.“Zo, je bent er vroeg bij.” Is de buurvrouw van een paar huizen verder.
Eindje verder in de straat stopt een busje. Lezers van deze column weten dat ik gefascineerd kan zijn door wat er op het busje staat. De tekst, bedoel ik, de reclame voor het bedrijf waar het busje vandaan komt.
Dat schraalhans keukenmeester is, heb ik nog nooit opgeschreven, waarschijnlijk omdat schraalhans helemaal geen woord voor mij is. Schraalhans is keukenmeester in de geefwereld, begrijp ik. Term kende ik niet, geefwereld. Mooier woord dan schraalhans, de wereld zou een geefwereld moeten zijn. Maar het gaat niet goed in die geefwereld. Er is sprake van een sluipende crisis, want we geven minder makkelijk.
