De partij die De Partij Van De Automobilist wordt genoemd, is niet mijn partij. Nooit geweest. Beetje treurige typering: De Partij Van De Automobilist. Vind ik doordat ik me niet typische automobilist voel. Ik rijd wel auto, maar als ik dat doe, voel ik me niet gekoesterd door een partij. Fractievoorzitter van die partij Klaas Dijkhoff zei niet blij te zijn met die 100 km/u, maar snapte dat het voor het landsbelang was.
Vaak krijg ik digitale post waar ik niet om gevraagd heb. Dat is mijn eigen schuld en waarom dat zo is, weet ik niet altijd precies. Nu kwam er een bericht waarboven LAATSTE KANS stond. Schrik ik meteen. Wat zag ik over het hoofd? Ik kijk naar het bericht en zie dat het om Chantals Pyjama Party gaat in de Ziggo Dome te Amsterdam waar ik nog nooit was, maar dat een vrij grote zaal is, volgens mij te groot voor een Pyjama Party.
November is een strenge, introverte maand. Het is aan de hemel en de bomen te zien. Er valt niet mee te spotten en mensen die normaal dansend door de dagen gaan, laten dat in november wel uit hun hoofd. Het is menens. Waarmee? Met alles. Er is een lied van Tom Waits dat November heet. Daarin is de maand ook te hóren, de harde grond, de koude wind, het dunne laagje ijs op modderige karrensporen, de natte ochtendmist boven de akkers.
Het nieuwe logo van Nederland wordt vandaag officieel gepresenteerd. Niet onthuld, want dat is het al, officieus. Vrijdagmiddag hoorde ik erover op de radio, letters NL met een tulp. Was me niet helemaal duidelijk hoe het zat met die tulp, wat ook kwam doordat ik afgeleid werd door de vraag: waarom tulp? Irriteerde me meteen vaag, die tulp. Maar ja, wat anders? Gelukkig geen klomp of een stuk kaas met een vlaggetje erin geprikt. Molen had ik mooi gevonden. Ook een ouderwets symbool, maar met meer allure dan een tulp.
Prettig bericht dat de Nederlander moe wordt van de sociale media. Nog niet moe genoeg, maar we hebben het toch over vier minuten per dag minder. Minder Facebook, WhatsApp en ga zo maar door. Dagelijks ben ik blij dat ik er nooit aan begonnen ben, ja soms een appje om een afspraak te bevestigen of zoiets, meer niet. Ik hoef niet om de haverklap in levens van anderen te stappen of honderd meningen te lezen.
Uit betrouwbare bron weet ik dat er binnenkort weer reclamespotjes op radio en televisie komen waarin we worden aangespoord elkaar `een kaartje’ te sturen. Vanwege de feestdagen en het nieuwe jaar. Ik knik instemmend, want ik doe graag kaartjes op de post, het liefst ouderwetse, met een sneeuwlandschap, een blauwe lucht erboven en gekrulde gouden letters, kaartjes die nauwelijks meer te vinden zijn.
Graag begin ik met: Het is stil op straat. Het is stil op straat, het begin van een herfstdag van topkwaliteit. Die dag moet nog op gang komen, maar er is al wat goud in de lucht te zien. Het ruikt naar november, niet vreemd natuurlijk, want het is november. Ieder jaar fascineert me die geur die ik nauwelijks kan omschrijven. Heeft met kaler wordende bomen te maken en de winter in de verte.
Terwijl ik in alle vroegte naar de fitnessclub loop, denk ik na over een bericht dat ik zojuist las. Nou ja, in alle vroegte, het is kwart voor 8, maar soms vind ik dat vroeg. Zeker na wat ik zojuist las. Het ging over sportbeoefening. Je kunt een paar week per week hardlopen, maar als je het alleen op zaterdagochtend doet, en dan ook nog heel kalm aan, maakt dat niet veel uit. Het effect is hetzelfde. In het eerste geval ga je ook eerder dood en dat is waarschijnlijk niet de bedoeling.
Lang, lang geleden was er te veel roomboter in Nederland. Er ontstond een zogenaamde boterberg, dat ik een vies woord vond, omdat ik die berg voor me zag. Als kind zag ik al veel te veel voor me. Bij ons was een bevriend econoom op bezoek. Ik vroeg hem waarom ze die roomboter die de overbodige boterberg vormde, niet gewoon uitdeelde. Dan had iedereen lekker roomboter op het brood en zo. Dat was toen niet de normaalste zaak van de wereld.
Voor het eerst sinds ik weet niet hoe lang las ik dit weekend Godfried Bomans. In de mooie dundrukreeks van uitgeverij Van Oorschot verscheen een bloemlezing uit zijn werk. Hoog in een boekenkast staat hier zijn verzameld werk.
