Het woord `zielig’ gebruik ik met tegenzin, maar deze week vind ik Martijn van Helvert zielig. Wie? O ja, Martijn van Helvert die even kandidaat-lijsttrekker van het CDA was. Vorige week maakte hij bekend dat hij dat wilde zijn. Hij zei toen dat hij de beste kandidaat was. Andere kandidaten Pieter Omtzigt, Mona Keijzer en de kandidaat der kandidaten Hugo de Jonge. Daarom vond Martijn van Helvert dat hij met iets sterks moest komen en stelde hij trots lachend dat hij de beste kandidaat was.
Als ergens rook uit komt, is waakzaamheid geboden. Uit apparaten, bedoel ik, behalve wanneer het moet, denk aan rookmachines in theater of concertzaal, maar daarover heb ik het dus niet. Als voorbeeld neem ik een elektrische grasmaaimachine. Thuis heb ik geen gras, rond het huis aan zee wel en dat maai ik, wat ik tot op zekere hoogte een rustgevende bezigheid vind.
Soms wil ik het helemaal niet over vrijheid van meningsuiting hebben. Niet dat ik ertegen ben, maar ik kan last van al die uitingen hebben, ál die meningen over van álles. Ik heb al eens gepleit voor meningloze dagen en dan bedoel ik niet dat je geen mening over iets mag hebben, natuurlijk niet, maar dat we al onze meningen gewoon een dag of een paar dagen voor ons houden. Doet ons allemaal vast allemaal goed, en onze meningen ook. Veel meningen winnen aan kwaliteit als je er over nagedacht hebt. Daar heeft een mening immers baat bij: als er enig denkwerk aan voorafgaat.
Zaterdag hoorde ik een man vertellen over een galsteen waarvan hij last had. Hij ging naar een in Alkmaar wonende medicijnvrouw uit Siberië en die duwde er een paar minuten met de vlakke hand op en streek het ding vervolgens met twee vingers weg. Hoe de galsteen daarna het lichaam verliet, ontging me, want ik was onder de indruk van de eerste fase, de vlakke hand, de strijkende vingers.
Zal binnenkort voorbij zijn: het winkelwagentje dat gedesinfecteerd voor je klaarstaat bij de ingang van de supermarkt. Wordt weer zoeken naar een muntje of er bij de balie om een vragen. Is natuurlijk niet erg, maar ik vond het wel wat hebben, ik weet niet hoe ik het moet zeggen, ja, als klant voel je je enorm serieus genomen. En als je tegen het advies in getweeën gaat winkelen, omdat je het blijkbaar als `een uitje’ beschouwt, dan ook beiden een wagentje. Koop je ook meer.
Vast overdrijf ik, maar in mijn herinnering is vaak tegen me gezegd dat ik van mijn fouten kan leren. Of moet leren. Kan zijn dat ik iemand was die van de ene fout in de andere stapte, maar als ik op een rijtje zou zetten wat ik er allemaal van geleerd heb, werd dat maar een kort rijtje. Meestal heb ik pas later in de gaten wat het was. Duurde zeker een jaar of twintig voordat het vaag tot me doordrong wat ik had opgestoken van mijn schooljaren, wat niet alleen komt doordat ik niets kon met diploma’s en getuigschriften.
De laatste dagen verdwaal ik vaak in felle gesprekken over onderwerpen die om een érg genuanceerde benadering vragen, over grappen die fout en niet fout zijn, over wat bedoeld wordt en juist niet, over wat kan en echt niet. Dat is goed, hoewel ik er soms even ontzettend moe van kan worden, en misschien mag ik dat niet zeggen, want je mag niet weg sukkelen van wat belangrijk is.
Iedere dag ben ik even op het strand, meestal in de ochtend. Ik zwem en ga weer weg. Soms blijf ik een uurtje zitten. Er gebeurt niets spectaculairs, maar ik heb toch het gevoel ver weg te zijn van het gewone leven, waarbij ik als altijd onmiddellijk aanteken dat het gewone leven niet bestaat, omdat niets gewoon is.
Als het echt niet anders kan en het bezoek aan een tuincentrum dus van levensbelang is, zeg ik dat ik meega, (`uit solidariteit’), maar op de parkeerplaats blijf wachten. Heb niets tegen planten, maar wel tegen geurkaarsen, lelijke beelden, rare dingetjes van stro en andere ontmoedigende rotzooi. Op de parkeerplaats lees ik de krant of kijk zo opgelucht mogelijk om me heen.
Er zijn best veel mensen van wie het hoogste doel aandacht is. Aandacht krijgen, bedoel ik. Aandacht voor zichzelf. Is verder niet inspirerend of verrijkend of interessant of dat allemaal tegelijk, nee: aandacht.
