Uit deze krant scheurde ik vorige week tips om griep te voorkomen. En zoals het meestal met tip het geval is, zijn ze er vooral om je het gevoel te geven dat je ergens alles aan gedaan hebt. Als het lukt wat de tips moeten veroorzaken, heb je geluk of ben je een bofkont. Al heel lang ga ik jaarlijks de griepprik halen, ook toen ik er nog niet de leeftijd voor had, maar het moest vanwege astma. Of die prik helpt, weten we niet, maar ook hier geldt: baat het niet enzovoort.
Met haast en een schraal humeur sta ik zaterdag in de rij voor de kassa van de supermarkt. Ik heb niet eens de rust de boel zelf te scannen en af te rekenen. Kan daar. Er zijn betaalpalen, een woord dat ik zo lelijk vind dat ik vaak niet in staat ben van deze voorziening gebruik te maken.
Om de zoveel tijd lees je dat het steeds normaler wordt dat je in een restaurant om een doggybag vraagt, dus dat je wat je niet hebt opgegeten in een zakje mee naar huis krijgt, voor de hond, ook als je geen hond hebt. In Amerika is het de gewoonste zaak van de wereld, maar ja, Nederland is Amerika niet, en we kunnen niet zo uit de voeten met toestanden die we Amerikaanse toestanden noemen. Ook niet met Italiaanse toestanden trouwens.
Op de kleine brug hier tegenover het huis worden zo’n beetje de hele dag door foto’s gemaakt. Het is een mooie plek in de stad, romantisch, mag ik wel zeggen. Ik ben blij dat ik erop uitkijk, wat ik ook vaak doe, meestal gedachteloos, tussen van alles door. De toeristen doen er vaak lang over een foto te maken waarover ze tevreden zijn. Iedere keer kijken ze weer op het schermpje van hun toestel. Ze willen met een perfect beeld thuiskomen, terwijl perfectie toch in de meeste gevallen saai is.
Eergisteren zag ik op televisie een korte documentaire over een gezin dat ging emigreren. Naar Canada. Hij was varkensboer en leidde de verslaggever door de lege, schone stallen rond. Buiten stonden paarden in wagens, klaar voor vertrek. Die gingen mee naar Canada. De vrouw van de man zei dat ze haar vrienden en vriendinnen natuurlijk zou gaan missen. Ze zei het niet verdrietig, maar met een frisse blik op de toekomst. De man kwam ook nog aan het woord, hij had zijn woede een plek gegeven: “Er zijn daar ook regels natuurlijk, maar die begrijp ik.”
Moet ik iets denken over ons spaargeld en dat er al een bank is die geen rente meer geeft? Vast, maar weet niet wat. Als ik aan rente denk, is het vooral aan geld dat je moet betalen als je iets leent of even een negatief saldo hebt. Die rente verdwijnt niet, wat natuurlijk jammer is.
Door de dood van Aart Staartjes zagen we zondag fragmenten van ongekend geworden televisie. Niet te lang natuurlijk want de orde van de dag verzet zich tegen deze kwaliteit. Daarmee wil ik niet zeggen dat vroeger alles beter was, want dat was het niet, wat ook niet willen dat het nu beter is dan toen. Bij het zien en horen van een liedje uit de Stratenmakeropzeeshow betreurde ik weer dat ik toen geen kind meer was, 1972, mijn studententijd begon. Als kind had ik vast veel gehad aan zo’n programma. Je werd er zelfverzekerder door en hoorde je eigen stem beter.
Van heel veel weet ik niet hoe het precies hoort, terwijl ik toch vaak in een omgeving ben waar beleefdheidsregels voor niemand geheimen hebben. Heb ik het nu over, over etiquette.
Het openbare leven speelt in ons leven een belangrijke rol. Zelf heb ik de neiging me zoveel mogelijk in het niet-openbare leven op te houden, want daar gebeurt ook genoeg, maar dat kan niet altijd. In het openbare leven zijn wachtkamers in ziekenhuizen en het openbaar vervoer het meest openbaar. Stadsparken natuurlijk ook, voetbalstadions en winkelcentra, maar dat zijn toch andere plekken voor openbaar leven dan een wachtkamer of het streekvervoer. Heeft ook te maken met vrijwilligheid en plezier. Daarvan is in een wachtkamer geen sprake.
Graag citeer ik hier regelmatig mijn moeder. Het is het zinnetje: “Wat kunnen ze toch veel, jongen.” Zei ze vaak, vol vrolijke oprechte verbazing. Het ging dan om uitvindingen, ontwikkelingen, apparaten die het dagelijks leven makkelijker maakten. In mijn gedachten hoor ik het haar nog steeds zeggen. Nu bijvoorbeeld: in sommige kledingwinkels komt een apparaat waarop je kunt zien welke maat je hebt. Ja, die kun je ook onthouden, maar soms verschilt het per kledingstuk. Ik zeg dit niet goed, maar iedereen snapt wat ik bedoel.
