Natuurlijk, regeren is vooruitzien, maar wil ik nu al weten hoe het moet met de Nijmeegse Vierdaagse van volgend jaar? Dat de organisatie dat wil, begrijp ik. En als je mee wilt doen, vind je het ook wenselijk van de gang van zaken op de hoogte te zijn.
Weer was ik met de klusjesman, ex-bokser uit Minsk, in een kolossale bouwmarkt. Hij ging op zoek naar materiaal voor de eeuwigheid en ik liep geroutineerd naar de koffiehoek, langs het Hygiëne Station, wat ik nog steeds een sterke benaming vind. Ik probeerde een beetje in gedachten verzonken te raken, want ik heb verder niets te zoeken in de bouwmarkt. Weet ook niet of ik dat graag wil. De man uit Minsk spreekt meestal begrijpelijk Nederlands, maar wel in een soort telegramstijl: “Ik denken auto groot genoeg voor planken. Anders wij probleem.”
Nooit gedacht dat ik Maarten van Rossem zou missen. Op televisie dus. Tijdje terug keek ik meestal naar De Slimste Mens en dat was dus inclusief Maarten van Rossem. Over al zijn kwaliteiten kan ik oordelen, maar ik vind dat hij veel helder kan uitleggen. To the point, zoals dat heet, en met een scherp onderscheid tussen informatie en gedachten over die informatie. Wordt meestal door elkaar gehaald en dan ben je al snel een rode draad kwijt.
De kleine samenleving die ons autovrije straat aan het worden is, nu ruim twee maanden, volg ik gefascineerd. Kwesties die voorheen helmaal geen kwesties waren, worden dat wel. Dag of tien geleden had ik het hier al over het grofvuil dat midden in de straat lag, met twee matrassen als basis. Daar kwam, vanzelfsprekend leek het, steeds meer grofvuil bij. Paar bewoners legden contact met de gemeente, maar dat had geen effect. De gemeente stuurde wel brieven met: “Uw melding is afgesloten.” Dat betekende dat ze het daar dus wisten.
Bij al dat gedoe rond minister Grapperhaus dacht ik de hele tijd: kan gebeuren, oerstom, nu weer de orde van de dag. Gisteren las ik in deze krant en reconstructie van de kwestie. Kop: Grapperhaus dacht geen seconde aan opstappen. Voor mij hoefde hij dat ook niet te doen, opstappen, maar hij had er best wél een seconde over na mogen denken. En dan kom ik bij iets wat ik in het hele verhaal zo miste.
Soms moet er ineens van alles gebeuren in huis. De klusjesman is nu een ex-bokser uit Minsk. Hij was al eerder hier en toen viel zijn harde ernst minder op dan nu, maar we zijn allemaal ouder geworden. Het is niet alleen ernst, ook van die onbeschrijfelijke Oost-Europese melancholie. En dan ook nog uit Minsk, we weten allemaal wat voor linke soep het daar is.
Aangenaam is het op een plek te wonen waar vaak scènes uit films worden opgenomen. Kan natuurlijk ook op een industrieterrein met veel vuil licht, maar daar woon ik dus niet. Over de filmopnamen komt vooraf altijd een brief, met verontschuldigingen voor de overlast en ook een korte uitleg waarover de film gaat. Raar, maar die brieven lees ik snel en nauwelijks aandachtig. Ik zie het wel, denk ik dan. Nou, gisteren zag ik het ook: rond de brug hier schuin tegenover waren versperringen aangebracht en stonden verkeersregelaars met belangrijke gebaren.
We kunnen zeggen dat het niet zo is, maar dat is niet waar: het is landsbelang, de nieuwe bondcoach. Hij beïnvloedt het nationale humeur. Zelf ben ik blij dat de naam van Louis van Gaal rond zingt, hoewel zingen niet meteen het woord is als je aan Van Gaal denkt. Laat ik meteen bekennen dat ik geen verstand heb van voetbal. Ik kijk er graag en vaak naar, dat is het, meer niet. Ik heb vrienden met een diep inzicht in het spel en een scherp geheugen voor belangrijke momenten uit de voetbalgeschiedenis. Als ik in hun gezelschap kijk, houd ik mijn mond.
Al twee maanden is de straat hier autovrij. Sindsdien vormen wij, bewoners, een kleine gemeenschap. Voorheen was dat niet zo, we kenden elkaar nauwelijks. Een rustige straat nodigt uit tot gesprekken en kwinkslagen. Interessant te zien hoe die gemeenschap zich ontwikkelt, welke belangen er gaan spelen. Sinds halverwege vorige week ligt er midden in de straat een gehavend matras. Daarop wordt steeds meer rotzooi geplaatst. De regen van de afgelopen dagen heeft het tafereel een naargeestige uitstraling gegeven.
De zorgzame samenleving kan ook verwarring veroorzaken. Graag loop ik op een vroege, stille zondagmorgen door de buurt, geen mens op straat, nergens nog iets aan de hand. De zichtbaarheid van stilte fascineert me altijd. Liefst denk ik niets, maar het kan ook gebeuren dat er juist meer ruimte komt voor gedachten waaraan ik te weinig aandacht besteed.
