Het Boekenbal is weer voorbij, de Boekenweek is begonnen, maar paar dagen geleden was het niet helemaal duidelijk of het bal zou doorgaan. Donderdag kwam er een brief van de organisatie: geen zorg, behalve wanneer de overheid zou ingrijpen.
Als je een kaartje voor het Boekenbal hebt, kan het zijn dat er bij de ingang een verslaggever een vraag aan je stelt, voor een korte reportage in het Journaal later op de avond. Bedoeling is dat je een olijk antwoord geeft. Ik moet daar soms ook mee komen, want ik ken die verslaggever. Als je elkaar kent duwt de een de ander al snel naar voren, of andersom. Zo gaat dat.
Kennis van me is drummer in een band. Als ik hem spreek, denk ik daar meteen aan, ook al hebben we het over iets totaal anders dan drummen, zwerfkatten of de komende Boekenweek. In gedachten zie ik hem drummend in de weer. Hij hóórt bij zijn instrument.
Hier op de hoek is een klein café met hoge ramen waar ik in de namiddag graag kom, even. Ik lees een avondkrant, drink een kleinigheidje en ga dan weer naar huis. Alleen op doordeweekse dagen, in het weekend is het er veel te vol mensen die ook veel ruimte voor hun stemmen nodig hebben. Gisteren zat op mijn kruk aan de bar een jonge vrouw met glanzende blauwe kleren aan. Ze las een boek en dronk ondertussen een glas rode wijn. Dat lezen deed ze streng aandachtig, maar je kon aan haar gezicht zien dat ze meestal vrolijk was.
Grappig beroep, trendwatcher, zeker als je daarin gerenommeerd bent geworden. Las dit weekend een artikel waarin er twee aan het woord komen. Een van hen, David Shah, zegt dat we vinden dat het leven minder vermoeiend, makkelijker en simpeler moet worden. Serieus. Van zoiets neem ik altijd met vrolijke verbazing kennis. Zo’n leven wil ik al zolang ik me kan herinneren.
Hoe de situatie vandaag is, geen idee, maar gisteren hoorden we dat de eerste coronapatiënt zich gemeld had. Bij een ziekenhuis in Tilburg. Is overigens niet de bedoeling, hoorde ik gisteren ook, op de radio. Beter is als je naar het ziekenhuis bélt en dan komen ze naar jou toe, bijvoorbeeld om te kijken of je thuis niet in quarantaine kunt liggen. Aan welke voorwaarden moet je huis voldoen om dat mogelijk te laten zijn? Ik moet de vraag nog simpeler maken: is die situatie hier in huis te creëren?
De verklaring ligt voor de hand: in de steden eten mussen wat mensen aan eten weggooien, en dat is niet best, daarom zien we er steeds minder. Wetenschappers, zo lees ik, vinden dat nog niet écht een verklaring, maar er wel een aanwijzing voor. Veel van wat we eten is niet goed voor onze darmflora (erg vies woord, darmflora), dus ook niet voor de darmflora van de mussen.
Je ziet iets, hoort iets, kleinigheid, lijkt van geen belang, en later denk je: wat wás dat? En dat denk je zo sterk dat het je even niet meer loslaat. Ik heb dat niet iedere dag, maar soms, nu bijvoorbeeld. Maandagavond: ik zit in de trein van Hilversum Mediapark naar Amsterdam Centraal, in het westen van het land. Ik zeg dat erbij omdat ik in een coupé vol carnavalsvierders terechtkwam, een verschijnsel dat in die regio betrekkelijk zeldzaam is.
Toen ik er voor het eerst over hoorde spreken, vond ik het al een tragisch woord: Aswoensdag. In de tweede klas van de lagere school moesten we klassikaal naar de kerk om het askruisje te halen. Wat ik in de eerste klas op Aswoensdag deed, weet ik niet, waarschijnlijk lekker buiten spelen of als het buiten niet lekker was, op mijn jongenskamer tekeningen maken, tekeningen die een verhaal lieten zien dat ik in mijn hoofd had. Kende nog te weinig woorden om dat verhaal begrijpelijk op te schrijven.
Waar las ik het? Ik heb het in ieder geval onthouden, omdat ik lichte paniek voelde. Dit: sommige planten beginnen al te bloeien en lopen zo 5 weken voor op de gemiddelde ontwikkeling van 50 jaar geleden en 2,5 week op het gemiddelde van de afgelopen 19 jaar.
