Al een paar maanden is onze straat autovrij. Tot vorige week maandag was het alsof we in een klein dorp woonden, een dorp dat er ineens was en waaraan we stamelend wenden. Vorige week was er van de autovrijheid niets meer te werken. Kon geen auto meer bij, zo mag ik het wel zeggen. Die waren van werkers die de gasleidingen kwamen vernieuwen, indrukwekkende bezigheden.
Eergisteren stond in deze krant een artikel met in de kop de woorden: “Blijven balen heeft geen zin.” Ik knikte voorzichtig en zag toen een foto van de hoogleraar sociale- en cultuurpsychologie van de Nijmeegse Radboud Universiteit, Ap Dijksterhuis, die de geluksprofessor wordt genoemd. Telkens wanneer ik dat noteer, bevangt me lichte jaloezie, want dat wil ik ook zijn, geluksprofessor. Er staat een foto van de professor bij, ons ferm toelachend boven een tafelvoetbalspel dat met bladeren is gevuld, mooi beeld, zeker voor een herfstgevoelig persoon als ik.
Interessant, nee, lastig dat het een beetje mis zit tussen het kabinet en het Outbreak Management Team. Het team adviseert de regering hardere maatregelen te nemen, maar daar voelt de regering (nog) niets voor, bang voor impopulariteit en gezeur. Dus eerst een tijd zeggen: “We willen het liever ook anders, maar onze adviseurs zeggen…” en dan ineens die adviezen niet meer helemaal serieus nemen. Gang van zaken die zo oud is als er inspraak bestaat: denken dat je een duit in het zakje mag doen en dat mag je ook, maar er wordt niet naar geluisterd.
De horeca verwijt premier Rutte dat hij weinig kennis heeft van de branche. Hij veronderstelt immers dat restaurants niet getroffen worden door de vroege sluiting. Directeur van Koninklijke Horeca Nederland, Dirk Beljaarts, is het daar niet mee eens, wat ons niet verrast.
Sommige alledaagse vragen zijn moeilijk te verdragen. Op één staat: “Is er iets?” Bij mij is er meestal iets op het moment dat die vraag wordt gesteld. Op twee: “Wat ben je toch allemaal aan het doen?” Je staat een kastje aan de muur te bevestigen. Dat lukt niet. Kastje valt voor de tweede keer en er komt ook een stuk muur mee. Dan dus de vraag: “Wat ben je toch allemaal aan het doen?” Op drie: “Gáát het?” Die vraag is vervelende familie van “Wat ben je toch allemaal aan het doen?” maar komt vaak nog slechter uit. Je bent een fiets over een hek aan het tillen.
Waarom zie je in een tuincentrum zelden vrolijke mensen? Het antwoord op die vraag weet ik en daarom ga ik er alleen maar heen als het echt moet. Ik probeer altijd van alles zoveel mogelijk te maken en vaak lukt dat, in ieder geval een beetje, maar in een tuincentrum niet. Dat zou wel het geval (kunnen) zijn als er alleen maar begroeiing voor in de tuin te koop zou zijn, maar dat is niet zo. Het groen is bijzaak. Het verbaasde me ook niets toen ik zaterdag op de radio hoorde dat er in de meeste tuincentra al volop kerstversiering verkrijgbaar is.
Waarom het zo is, weet ik niet, maar je hoeft in de trein je kaartje (vervoersbewijs) niet meer te laten zien. Afgelopen week reisde ik drie keer via het spoor, maar nee hoor. Terwijl ik soms best behoefte heb aan het compliment “Dat ziet er heel goed uit” of zoiets.
Eindelijk begint het digitale contact dat je wilt hebben met een instelling die je nodig hebt –verzekering, bank, gemeente- ergens op te lijken. Je bent of hebt ingelogd, je wachtwoord gegeven en ook een bevestiging van dat wachtwoord, je hebt iets geuploaded zonder precies te weten wat dat was, het ging vlugger dan je dacht, het duurde maar anderhalf uur.
Het is natuurlijk mosterd na de maaltijd als ik ook nog iets opmerk over de BN’ers die zich verzetten tegen de maatregelen van de overheid. Niet maatregelen in het algemeen, we begrijpen welke bedoeld worden. Ik mag nog wel zeggen dat ik blij was dat er gisteren in deze krant fotootjes van de betreffende Bekende Nederlanders stonden afgedrukt. Het is meestal goed als je weet wat voor hoofd er bij een naam hoort. Bij DJDaY-mar bijvoorbeeld. Of Dorien Rose. Dan merk ik dat ik steeds minder Bekende Nederlanders ken, terwijl ik niet onder een steen leef.
Wanneer ik in Nijmegen wandel door de wijk waar ik kind was, denk ik bij twee huizen altijd: o ja, hier werd de deur dichtgesmeten toen ik had aangebeld en zei dat ik Kinderpostzegels kwam verkopen. Weet nog goed dat ik me schaamde omdat mensen zo deden. Dat veroorzaakte een ongelukkig gevoel, om het zo maar eens te noemen. Ik was niet kwaad, geloof ik, het was vooral die schaamte.
