Erg te moeten zeggen maar toch vroeg ik me even af: zet ik de klok vannacht nu voor- of achteruit? Die vraag duurde niet zo lang als een paar jaar geleden, want inmiddels heb ik het ezelsbruggetje onthouden: voorjaar vooruit. Zelfs het onthouden van dat ezelsbruggetje kostte enige moeite. Zomertijd en wintertijd, het is allemaal begonnen in 1977, vanwege de oliecrisis –heeft het geholpen? Waarom ik dan toch ieder jaar moet beseffen hoe het ook alweer zit, snap ik niet. Misschien omdat het iets raars heeft, dat gerommel met tijd.
Soms denk ik aan de laatste dagen van het jaar. Ik hoor bij de mensen die dan een beetje wegzinken in zachte melancholie en in die stemming gaan mijmeren over de gebeurtenissen van het bijna voorbije jaar.
Kwam bekoorlijk aan, foto gisteren in deze krant: grootvader met twee kleinkinderen versieren een kerstboom. Geen foto van vorig jaar, nee nu, oktober. Achter de kleinzoon zag ik op een sierlijk tafeltje ook nog zo’n kerstding staan dat zich nauwelijks laat omschrijven, wat je met veel kerstdingen hebt: vrolijk kerstmannetje en een bal, wat groene details, soort kerkje, het is lelijk en heeft ook iets gezelligs zonder dat je kunt zeggen wat dat is. Veel kerstgezellige warenhuisobjecten zijn geheimzinnig .
Waarom lezen we gefascineerd over het leed van anderen? Waarom kijken we naar een film die begint met een psychopathische clown met een hakbijl op weg naar een boerderij? Misschien doen we dat om ervan te leren. Leed kan te voorkomen zijn als je sommige dingen niet doet. Welke dingen? Nou, de dingen waarover je net gelezen hebt. En als je een clown tegenkomt op een plek waar je die niet verwacht, moet je niet meteen denken dat hij grappige kunstjes gaat vertonen. We worden er dus wijzer van, van zo’n boek of film.
Er zijn mensen die altijd iets willen zeggen, ook als het écht niet hoeft, een commentaartje, meninkje, grapje. Of per se iets willen delen, meestal over het weer: “Stevig windje.” Meestal kun je er nauwelijks op reageren, ja, met “Zeg dat wel” of om een grapje luchtig lachen. Heb ik bezwaar tegen deze mensen? Nee, in principe niet, maar toch probeer ik ze te mijden. Ik kan dan ineens een hoek omslaan of net doen of ik iets vergeten ben, klapje tegen het voorhoofd en hoofdschuddend rechtsomkeer maken.
In het journaal zie ik veel vreemde grimmigheid van mensen die zich verzetten tegen de maatregelen van de overheid. Vaak is het beschamend. Ik denk dan telkens dat het gelukkig ver bij me vandaan gebeurt, wat natuurlijk onzin is, maar ik wil het graag denken.
De dag na de persconferentie van de premier en minister Hugo werd onze straat weer autovrij. Dat wás die al sinds halverwege de zomer, maar de afgelopen maand niet, vanwege werkzaamheden, gasleidingen. Min of meer het tegendeel van autovrij.
Leek me wel wat, een blokjesverjaardag. Woord kende ik niet, het verschijnsel evenmin, maar de premier had het er dinsdagavond over. Dus dat niet alle gasten tegelijk komen, maar in blokjes van vier of twee of drie (hangt er vanaf of er een boa in de buurt is). Mijn verjaardag vier ik maar af en toe. Meestal houd ik er niet van. Wie wel vragen en wie niet en daarom wordt het nogal vol en krijg je nauwelijks de kans om met iemand een woord te wisselen. Als je je dan na een paar uur afvraagt wat er precies is gebeurd, zou je dat nauwelijks kunnen zeggen.
Gistermorgen hoorde ik op de radio een interview met Gerard Krol over wie aan het eind van het gesprek werd gezegd dat hij voorzitter is van de VNK. De presentator lichtte de afkorting toe: Vereniging Nederlandse Kerstbomenkwekers. Natuurlijk, denk ik dan, zo’n vereniging moet er ook zijn. Omdat ik niet zeker wist of ik het goed had verstaan, zocht ik het even op. Er zijn veel verenigingen die VNK heten, onder meer de Vereniging Nederlandse Kunsthistorici, Vereniging Nederlands Kalksteenplatform, Verenigde Nederlandse Kruidendrogerijen.
Niet over gisteravond schrijven, nam ik me voor. Liever iets kleins, iets zoets. En ik kwam terecht bij het nieuwe boek met Nijntje in de hoofdrol. Dat boek heet Trakteren met Nijntje. Officieel behoor ik niet tot de doelgroep, maar graag neem ik van zoveel mogelijk kennis. Bovendien zijn er in mijn omgeving jonge moeders die krachtig denkwerk moeten verrichten voordat ze hun jarig kind met verjaardagstraktaties naar school sturen. Snoep mag niet, het moet verantwoord zijn en caloriearm.
