In mijn leven ontmoette ik pas één keer een Fin. Een zanger. Hij zong als gast in een band van vrienden van me. Hij was heel erg dronken (Fins dronken), we gaven elkaar een hand, hij zei iets in het Fins, wat ik niet verstond, ik zei iets in het Engels terug, dat was het. Toen ik later las dat Finland het gelukkigste land ter wereld was, moest ik even aan hem denken. Misschien was hij ook dronken van geluk.
Wie kent het niet: op de pof bestellen? Misschien is dit geen goede vraag, want zijn inderdaad veel mensen die het niet kennen. En ik merk dat wanneer je de vraag opschrijft `pof’ ineens een grappig woord wordt. “Wat ben je aan het doen?” “Nu? Ik ben op de pof bezig!”
Toen ik een jaar of tien was, woonde ik een dik halfjaar niet bij mijn ouders maar bij familie in het diepe zuiden des lands. Waarom dat was weet ik niet meer. Vaag herinner ik me het woord `aansterken’. Ik was leerplichtig en ging daar dus ook een tijdje naar een andere school. Op de tweede dag deelde de leerkracht plakken linoleum uit en een beitelachtig ding. Hij jaste met geel krijt een vogel op het bord en die moesten wij in het linoleum namaken. Gutsen, zo heet het.
Ergens las ik dat iemand al pleitte voor Het Woord van 2020. Dat is: nieuwjaarsbegroetingsstress. Ben ik niet voor. Zo’n woord moet langer geldig zijn dan alleen de eerste dagen. Of weken, want er zijn ook mensen die op 21 januari vragen: “Mág het nog?” En voordat je er erg in hebt, knallen er drie pakkerds tegen je wangen. Is allemaal prima, maar ik kan er ook licht gespannen van worden: wie niet, wie wel en dan vooral hoe, met welke intensiteit. Nieuwjaarsbegroetingingsstress. Woord is helaas niet sterk, het heeft een wat bonkig ritme. Bovendien zit er té veel in.
Zitschade. Het verbaast me niet dat het woord bestaat, maar ik kende het niet. Ik kom het tegen in een bericht over de Nijmeegse hoogleraar fysiologie Maria Hopman. Haar bevindingen en opvattingen volg ik met warme aandacht, al was het alleen maar omdat zij alles weet van gezond leven en ik haast niets.
Het kabinet verwacht dat er dit jaar veel beter gaat. Raar dat het me niet lukt me daarin intens te verdiepen. Komt doordat ik geloof dat ik wat ik verwacht steeds minder als uitgangspunt moet nemen. Een verwachting is immers alleen maar een verwachting. Er is ook nog de werkelijkheid.
De jaren twintig zijn begonnen. Gisteren tellen we niet mee, een loze, vergeetbare dag, nee, vandaag. In de jaren twintig van de vorige eeuw werden mijn ouders geboren. Ze leven niet meer, maar toen begon het allemaal voor ze. De tijd van hun leven was nogal wat. In de oorlog waren ze jong en daarna werd alles nieuwer dan iedereen voor mogelijk had gehouden.
In de tweede helft van december heet boodschappen doen: `van alles in huis halen’. Dat doen we de hele tijd, van alles in huis halen. Hoort bij dagen die prettig moeten zijn. Dat wensen we elkaar voortdurend toe, `Prettige dagen!’. Soms klinkt het als een bevel. Prettige dagen kunnen alleen maar prettig zijn als je van alles in huis hebt gehaald.
Veel mensen hebben het ineens over 20-20, als ze het nieuwe jaar bedoelen. Het lijkt wel een korfbaluitslag. Het is een vól nieuw jaar, er kan veel goeds in gebeuren, ook veel minder goeds, maar ik wil er graag optimistisch aan beginnen. Laten we het jaar dus alsjeblieft voluit tweeduizendtwintig noemen. Het geeft ook aan hoe lang we met deze jaartelling bezig zijn, dat we in een nieuwe fase van de geschiedenis zijn beland. Dat gebeurt in wezen natuurlijk iedere seconde, maar je kunt het niet om de haverklap beseffen, want dan slaat de onrust agressief toe.
Hier in de buurt was een kleine winkel waarvoor je voor films terechtkon. DVD’s dus, maar ook zeldzame affiches, boeken uit de hele wereld, foto’s en vooral ook informatie. Het was een erg volle winkel, maar die kan juist zo aantrekkelijk zijn, want je moet naar alles zoeken en ondertussen kom je veel tegen waarnaar je ook graag had gezocht.
