Tijdens mijn laatste verhuizing doemden uit de donkere diepte van een kast drie schoenendozen propvol cassettebandjes op. In mij woedde een opruimdrift die zijn weerga niet kende, en ik besloot meteen nonchalant dat minstens twee van die dozen weg moesten. Vaag vroeg ik me af of ik ooit nog een cassettebandje af zou spelen, maar zo’n vraag schuif ik dan toch nukkig voor me uit.
Ergens las ik: `Bovendien willen we onze leerlingen niet bij onbekenden laten aanbellen.’ Gaat over kinderpostzegels. Gisteren gingen kinderen weer van deur tot deur, minder kinderen dan vorig jaar. En vorig jaar waren het minder kinderen dan het jaar daarvoor. De klad komt er een beetje in. De leiding van de kinderpostzegelactie is nog optimistisch: `We kijken of we een manier vinden waarbij kinderen op hun mobieltje postzegels kunnen verkopen.’ Kom op, denk ik dan. Hoezo niet bij onbekenden aanbellen?
Vandaag moet ik een treinreis maken, gisteren niet. Maar gisteren deed zich wel een interessante kwestie voor: veel, misschien wel de meeste conducteurs voerden actie en controleerden onze vervoersbewijzen niet. Graag zeg ik `kaartje’ in plaats van vervoersbewijs, maar ik geloof dat dat niet de bedoeling is. De actie was een daad van verzet tegen slechtere werkomstandigheden. Het advies was tóch een kaartje te kopen, want er waren conducteurs die niet aan de actie meededen. Over dat advies denk ik dan na.
Zaterdag ben ik vroeg in de supermarkt. Een mooie herfstdag moet je zo volledig mogelijk meemaken. Bij de kassa sta ik achter een jonge moeder met een erg jonge baby in een draagzak. Zojuist stond ze ook naast me bij het broodbeleg. Ze lichtte haar kind in over hagelslag: `Zie je, er zijn drie soorten. Welke zal mama kiezen?’ Vind ik aangenaam.
Hoe zal het uiteindelijk met Camiel Eurlings aflopen? Ben ik daar benieuwd naar? Beetje. Waarschijnlijk omdat ik het wel weet. Dat hij zijn vriendin Tessa, inmiddels om begrijpelijke redenen ex-vriendin, in elkaar heeft geslagen, is een kwestie die waarschijnlijk zacht zal eindigen. Ik gok op lichte taakstraf. Het Openbaar Ministerie beschouwt Camiels gebeuk als eenvoudige mishandeling en vindt dat ze maar eens rustig met elkaar moeten praten, hij en Tessa. Daarna ziet men verder.
Goed woord: schatkist. In de dagen na Prinsjesdag komt het altijd een paar keer voorbij. Bijvoorbeeld dat die leeg is, nu dus niet, of dat er wel wat bij kan. Uit de boeken in mijn kindertijd maakte ik op dat een schatkist iets was waarnaar je op zoek ging. Ergens op een eiland, diep in het bos, onder de vloer van een oud huis. Ik bedoel: een schatkist was er nooit zomaar. Je kon er ook ineens op stuiten, maar dan wel op een plek waar nooit iemand kwam.
Opluchting is een belangrijke emotie. Ik weet niet precies wat de definitie van een emotie is, maar van definities trek ik me nooit veel aan. De slappe lach vind ik ook een emotie. Ik hield er al eens een pleidooi voor. Dat we de slappe lach niet moeten proberen te onderdrukken, wat we veel te vaak doen. Waarom? Uit beleefdheid? Uit angst iets te verstoren? Opluchting laten we ook te weinig zien. Het is een groot gevoel, ook al gaat het maar om een kleine kwestie. Opluchting is altijd lekker. Er is iets achter de rug wat beklemmend was.
Zijn er mensen die nog nooit gevlogen hebben? In een vliegtuig, bedoel ik. Raar dat ik dat niet weet. Laat ik maar voor mezelf spreken als ik zeg dat ik het zorgelijk vind dat de KLM gaat bezuinigen op stewardessen en stewards. Zat er al een tijdje in, maar ineens is het dan zover.
Minister Kamp had het eind vorige week even voor het zeggen namens het kabinet, want de premier en de vicepremier waren weg. Wat hij ervan vond dat alles wat vandaag bekend zou worden gemaakt, was uitgelekt? De minister zei het te betreuren en dat na vandaag uitgezocht moest worden hoe het toch kon en dat dat `een proces’ was. Alles wat minister Kamp zegt, klinkt streng, dit ook. Toch was het ook aan hem te horen dat de kwestie hem niet boeide. Je hoorde hem denken: zo gaat dat nu eenmaal.
Toen vorige week de laatste bedevaartstrein naar Lourdes vertrok, was ik even terug in eind jaren vijftig. De overbuurvrouw was erheen geweest, want haar linkerbeen deed het niet meer. Ze vertrouwde op het bronwater met genezende kracht dat uit de grot kwam waar Maria was verschenen. Bij terugkomst was er aan haar been helaas niets veranderd.
