Vakantie vieren is een kunst. Of ik die beheers, weet ik niet. Ik probeer veel dingen te doen die ik thuis ook doe, maar dan wat langzamer en ik stel me voor dat het meer ontspannen gaat, hoewel ontspanning geen schreeuwende behoefte van me is. Ik geloof dat ik juist spanning nodig heb. Blijf ik scherp en ja, ook dynamisch van. Denk en hoop ik. Tijdens de vakantie kijk ik wel aandachtig om heen. Wat overkomt me van de kunst van het vakantie vieren?
Voor de eerste race van Dafne Schippers was ik net iets te laat. Op de Franse hotelkamer werd ik op tijd wakker, maar de afstandsbediening haperde raar en toen ik dat kleine probleem had opgelost, was Dafne ook alweer klaar, want zoiets gaat snel. De Franse verslaggever deed niet veel aan haar, dus ik moest een paar uur wachten. Toen las ik in een van de ochtendkranten dat ze met `speels gemak’ had gewonnen. En ik hoopte dat Dafne dat niet zelf dacht, dus: `O, ik heb met speels gemak gewonnen.’
Het blijft wennen. Wanneer je een jaar of twintig geleden naar Frankrijk ging, als toerist, keerde je gecorrigeerd terug. Als je het er allemaal redelijk vanaf had gebracht, voelde je opluchting die de vakantie beslist iets extra’s gaf. De meeste Fransen hadden het niet zo op vakantiegangers en met hun afkeer gingen ze allerminst genuanceerd om.
Er is een ochtendprogramma op de radio waarin het altijd gaat om een brandende kwestie. Het heet Standpunt.nl, maar je schrijft Stand.nl. Daar is over nagedacht. Er is een hoofdgast die, inderdaad, een standpunt heeft over de brandende kwestie. En luisteraars mogen opbellen. Het merendeel ervan weet niet hoe iets kórt duidelijk te maken, terwijl dat toch moet kunnen.
Hoe om te gaan met vakantieverhalen? We kennen het allemaal: iemand een paar weken niet gezien en ineens is die er weer, veel te bruin en veel te fris. Je moet iets zeggen, en daar begint het al, althans voor mij, maar nu zeg ik erbij dat ik in deze kwestie niet de makkelijkste ben.
Om privacyredenen zeg ik niet waar het was, maar vorige week zondag zat ik op een klein terras een kopje koffie te drinken, toen ik een paar huizen verder een jonge vrouw uit een huis zag komen. Spijkerbroek, rood truitje, blond haar. Ze stapte op een fiets. Zonder dat ze er iets aan deed, trok ze aandacht, op een aangename, ja frisse manier. Blijkbaar zag mijn gesprekspartner dat en zei: `Ja, dat is dat meisje.’ Dat meisje?
De Zomergasten-aflevering van zondagavond zag ik nog niet, maar uiteraard las en hoorde ik erover. Het programma krijgt nog steeds meters aandacht, vooraf en achteraf, terwijl het een slappe fractie is van hoe het ooit begon. Maar goed, ik begrijp dat er een documentaire is uitgezonden waarin allergoorste mop ter wereld werd verteld. Ik ben helemaal niet zo van de moppen, maar deze houdt me nu even bezig. Dat laat ik de komende dagen zo. Einde van de week ga ik pas op Uitzending Gemist kijken.
Had al een tijdje niet aan hem gedacht. Uiteraard heb je het niet in de gaten als je niet aan iemand denkt. Afgelopen weekend las ik twee stukken over hem, misschien waren het er wel drie, maar het hadden er net zo goed tien kunnen zijn of geen. Doet er niet toe. In deze gang van zaken zit iets wat me fascineert, maar ik weet niet wat. Het moet iets zijn en dat is wonderlijk. Camiel Eurlings.
Nog niet zo lang geleden vond ik het niet erg me tussen veel mensen te bevinden. Ik heb het dan niet over de hele wereld, nee, over een massa die zich verzameld heeft om een gebeurtenis mee te maken. Ik vond het aangenaam, soms zelfs troostrijk want had het gevoel ergens bij te horen. Dat is een beetje over, misschien omdat zich in mij het besef gevestigd heeft dat je het meeste toch in je eentje moet doen.
Wie gaat onze vlag dragen straks? Ik denk haast nooit `onze vlag’, maar bij de openingsceremonie van de Olympische Spelen wel. Misschien omdat het allemaal zo allesomvattend is. De wereld gedraagt zich alsof iedereen het niet beter met elkaar kan vinden. Blijdschap, energie, trots, het kan niet op.
