Als vanavond voorbij is, geldt dat ook voor het carnaval. Dit jaar kreeg ik er nauwelijks iets van mee. Bijna altijd ben ik ergens waar ik het volksfeest toch vaag waarneem, wat me om twee redenen bevalt: omdat ik een voorstander van vrolijke blijdschap ben en ook omdat gelukkig niet mee hoef te doen. Ik ben ook graag in de ban van vrolijke blijdschap, maar dat kan prima in mijn eentje, in kleren waarin ik altijd in het dagelijks leven te zien ben. Misschien is dat saai, bedenk ik nu, maar ja, liever dat dan hossen.
Héérlijk Nederlands: declaratiegedrag, Natuurlijk vindt het in andere landen ook plaats, maar iets in mij zegt dat wij voor dit soort gedrag een 10 plus krijgen. VVD-er Mark Verheijen zal zich eruit draaien en waarom ook niet? Is ook verhelderend: als we hem dan het woord horen, denken we meteen aan zijn declaratiegedrag en dan luister je al niet meer naar wat hij te beweren heeft, want je vraagt je af in welk restaurant hij dit bedacht heeft en hoe duur de wijn daar was. Nu kan dat laatste me niets schelen.
De wetenschap heeft vastgesteld dat een hond de emoties van ons gezicht kan lezen. Kort door de bocht gezegd: ze begrijpen ons. Misschien is `begrijpen’ een te groot woord, ik denk dat het meer intuïtie is, een andere dan bij bijvoorbeeld een hamster. Sommige apen hebben dat ook, maar die zijn van een andere orde, Die herkenning maakt van een hond zo’n geschikt huisdier. Je kunt iets delen, wat niet met anderen te delen valt. Als je je emoties uitlegt, weet je ook dat de hond zijn mond erover houdt.
Het boek Vijftig Tinten Grijs heb ik in huis, maar ik las het nog niet. Kwam er niet van. Misschien iets voor later, maar de periode die ik later noem, begint onderhand vol te lopen, dus het kan best zijn dat het aan me voorbijgaat, wat waarschijnlijk niet erg is. Gisteren ging de film in première, maar die staat niet op mijn verlanglijstje, ook omdat ik steeds zekerder weet dat ik niet tot de doelgroep behoor. Wel las ik een interview met Goedele Liekens. Zij komt uit Vlaanderen en is min of meer de Peter R. de Vries van de seksualiteit.
De Reclame Code Commissie heeft het ministerie van Volksgezondheid op de vingers getikt. Vanwege reclamespotjes over de zorg, en dan vooral over de veranderingen daarin. Ik zag die spotjes soms, maar herinner me er niets van, wat ik vaak met reclame heb. De Reclame Code Commissie zegt dat in die spotjes een en ander te rooskleurig wordt voorgesteld. Interessant dat een commissie die zich bezighoudt met reclame vindt dat reclame iets te rooskleurig voorstelt. Is overdrijving niet een van de opvallendste eigenschappen van haast iedere reclame?
Dit weekend is het in sommige delen van het land carnaval geblazen. Ik doe daar niet aan mee, maar volg het vanuit de verte met belangstelling. Een deskundige voorspelt dat het lied `Puntjes omhoog’ van Broer Geert en De Puntenslijpers in het oosten van het land een groot succes zal worden. Omdat ik graag alles begrijp, heb ik er even naar geluisterd, Het zijn nieuwe woorden op een oude melodie, maar blijkbaar maakt dat niets uit, want leuk is leuk. Mijn buurvrouw legde me geduldig uit waarom het leuk is.
Soms kan een herinnering tegen je aan spatten. Je bent er niet op voorbereid en ineens is die er. Stel dat V&D inderdaad verdwijnt, wat vind ik daar dan van? Dat zat ik me af te vragen, niet krachtig, maar nogal vaag, want de afgelopen twintig jaar kwam ik er zelden. Niet dat ik het een vervelende winkel vind, maar je moet er wel iets te zoeken hebben. In mijn gedachten liep ik als kind door mijn geboortestad Nijmegen, met mijn moeder, op weg naar V&D, want mijn moeder kwam er graag. Ze zei ook nooit V&D, maar sprak de namen volledig uit: Vroom en Dreesmann.
Zaterdagmiddag was ik op een feestelijke bijeenkomst: het 41-jarig bestaan van De Poezenkrant werd gevierd. Dat is een onregelmatig verschijnend tijdschrift waarin berichten over poezen worden gepubliceerd. Geen tips over verzorging en andere nuttige weetjes, nee, uitsluitend klein en groot nieuws. In die 41jaar kwamen er 59 nummers uit. Er waren efficiënte toespraken, een fijn meisjestrio zong liedjes waarin poezen uiteraard een prominente rol vervulden, en ook was er een film waarin een poes piano speelde.
Wat me altijd enorm verbaast is dat al dat getwitter zo serieus genomen wordt. Bij bijna ieder nieuwsbericht wordt meteen gemeld wat de twitteraars ervan vinden. Allemaal van die dunne oprispinkjes waaraan niemand iets heeft. Ik kom erop omdat ik lees wat het twitterlegioen vindt van de benoeming van Jolande Sap tot commissaris van KPN. Is van het niveau van `KPN kan beter meteen de stekker eruit trekken’. Ha! Wordt dus in de krant geciteerd. Is het humor? Nee, daarvoor is het te slap? Wat is het dan? Geen idee. Goed, terug naar de aanleiding, Jolande Sap.
Misschien een keer in Frankrijk, op Zwarte Zaterdag, ik weet het niet meer, maar volgens mij stond ik nog nooit eerder vier uur lang in een file. Maandag wel. Ik reed door de provincie Noord-Holland. Was niet de enige. Ook een vrachtwagen die oud ijzer vervoerde. Die viel om. Daardoor moest er een belangrijke verkeersader afgesloten worden. Ik probeer dan mij goede humeur te behouden en de pogingen daartoe leiden je dan een beetje af van de ontiegelijk trage dynamiek waarin je verzeild bent geraakt. De meeste hulp kwam echter uit de autoradio.
