Dat ik ineenkrimp, is te veel gezegd, maar ik heb het er niet zo op als iemand zegt naar Appie te gaan, in plaats van naar Albert Heijn. Bieb vind ik ook moeilijk, maar dat komt omdat ik bibliotheek een mooi woord vind. De apotheek wordt nooit apo: `Even een zalfje halen bij de apo.’ Mag waarschijnlijk niet van ons ontzag voor de gezondheidszorg, hoewel een psychiater in sommige gesprekken psieg heet: `Heb jij eigenlijk een beetje leuke psieg?’ Ik wil niet zeggen: `Jongens, als het zover is, dan graag het crema.’
Hij was er altijd ineens, een man, nooit een vrouw. De meester zei: “Nu allemaal naar buiten voor de foto!” Dan liepen we de klas uit, blij dat er iets anders gebeurde dan tijdens de rest van de schooldag. Even niet opletten en netjes zitten (want dat moest enorm: netjes zitten), nee, naar de speelplaats, waar een smalle bank uit de gymzaal stond. Daarop ging een deel van de klas zitten, de rest stelde zich erachter op, de leerkracht stond links of rechts van de groep. De fotografen die ik me herinner, waren wat treurig mannen, behept met een ijle weerzin tegen kinderen.
Dus uit bed springen en dan even een Lindaatje doen. Dat wil zeggen niet langer dan één minuut douchen. Linda doet het ook. Voor een goed doel, `Minderen voor kinderen’.
Misschien moet ik ophouden toe te geven dat ik iets niet weet terwijl ik het misschien had kunnen weten. Je hoeft niet alles te weten! Ik wist niet dat prins Bernhard junior (wordt er altijd bij gezegd: junior) mede-eigenaar is van het circuit van Zandvoort. De prins zegt dat een Formule 1-race er zeker mogelijk is. Het is een droom. Voor die droom moet dan wel 20 of 30 miljoen ergens vandaan gehaald worden. Dat is het meestal: ergens vandaan. Er zijn belastingbetalers die altijd boos zijn, en die zijn vast niet van deze droom gediend.
In Duitsland zijn, nog even in theorie, treinen in de maak waar je meteen in wil. Met een fitnessruimte, een cabine alleen voor jezelf met overal om je heen ramen, een ruimte waar je naar films kunt kijken en ga zo maar door. In Duitsland pakken ze zoiets meedogenloos voortvarend aan en binnenkort zal het al meteen over de grens genieten zijn geblazen.
Behalve medicijnen die moeten van de dokter, slik nog van alles. Vitamine A en B, vitamine D (zuigtablet) en ook iets dat Man 50+ heet. In de winkel stond ik over dat laatste te twijfelen. Dat je een man van boven de 50 bent, is natuurlijk te zien, maar blijkbaar ontbreekt er iets aan dat man-zijn, anders zou je niet met dat potje voor de toonbank staan. Ik zei: “Baat het niet…” en maakte de zin niet af. Het meisje bij de kassa toonde geen reactie.
Je hoort soms zeggen: “Ik zou best weer kind willen zijn.” Mijn kindertijd vond ik in veel opzichten (niet in álle) een prachtige periode, maar het lijkt me een karwei in deze tijd kind te zijn. Kan ik verder nauwelijks verklaren, maar die gedachte schiet door me heen. Misschien moet ik het zo samenvatten: er is zo veel aanbod vanuit de werkelijkheid. Ik heb het gevoel dat mijn kindertijd simpeler in elkaar zat, en als simpeler met eenvoud te maken heeft, vind ik het meteen mooier – niet áltijd, váák.
De afgelopen weken heb ik het al tientallen keren gehoord, een dreigende keiharde stem die uit de radio knalt: “WIE DENK JE DAT IK BEN? PIPO DE CLOWN?” Eerst dacht ik dat het reclame was voor een product dat ik niet kende, en vroeg ik me af wat het zou kúnnen zijn. Heb ik met veel reclame-uitingen die ik hoor – als ik ze zie is het me meestal wel duidelijk.
De afgelopen dagen moesten we allemaal een mening hebben over wintertijd. Natuurlijk, het is op internationaal niveau onderwerp van gesprek, maar het mag daar best nog wel even blijven. Wij doen er nog aan en daarom hoeft heus niet iedereen een zegje paraat te hebben. Zaterdag hoorde ik in een radioprogramma wel een keer of tien een mening en toen ik het apparaat uitzette, kon ik me niet meer herinneren wat ik had gehoord, terwijl mijn geheugen meestal sterk werkt.
Teun van de Keuken is een leerzaam mens. Ik volg niet alles wat hij doet, maar graag lees ik hoe hij veel onzin tegen het licht houdt. Er zijn nogal wat producenten van bijvoorbeeld levensmiddelen die een loopje met ons nemen. In vanillevla zit helemaal geen vanille, om maar eens wat te noemen. Het meeste weten we min of meer heus wel, maar altijd goed dat iemand het signaleert. Afgelopen weken hoorde ik hem een paar keer in praatprogramma’s over zijn nieuwe boek: De supermarktsurvivalgids. Met als ondertitel: Hoe overleef je de tocht langs de schappen.
