Onlangs las ik een stuk van Beatrice de Graaf, hoogleraar politieke en internationale geschiedenis in Utrecht. Haar kraakheldere meningen en bevindingen heb ik hoog. Ze vroeg zich af hoe het mogelijk is dat een minister van Buitenlandse Zaken in oorlogstijd zijn biezen pakte omdat hij hem een beter baantje in het vooruitzicht werd gesteld. Daar dacht ik de afgelopen dagen vaak aan, luisterend naar de opportunistische praatjes van Wopke Hoestra die zo graag hogerop in Europa wil, ook omdat dat uitstekend is voor de ambities van Mark Rutte. Hoezo integriteit?
Zou er iemand zijn die het niet vreemd vindt dat mannen meer verdienen dan vrouwen? Hoewel: ik begrijp dat er vrouwen zijn die graag willen dat alles zo is als heel lang geleden, vrouwen doen het huishouden, mannen zorgen voor het geld. Ik heb me er nog niet zo in verdiept, maar ze bestaan echt, er is een Engels woord voor: tradwives. Daar zal de kwestie niet spelen. Niet bij de mannen, niet bij de vrouwen.
Het mag uiteraard niet, maar ik vind het best grappig dat het partijcongres van ouderenpartij 50Plus in Ede is geëindigd met de politie die kandidaat- lijsttrekker Gerard van Hooft uit het gebouw heeft moeten zetten. Met geweld, aldus de kandidaat, volgens de politie met lichte dwang. De partijvoorzitter trad af, nadat hij `de stukken’ had verscheurd, medebestuurders stapten op, de zaal werd ontruimd. Je kunt veel van de ouderen vinden, maar niet dat ze niet van wanten weten. Alles getuigt van een voortvarende aanpak, ook al dient die niet direct mooie idealen.
Er zijn reclamemakers die graag vinden dat we kleuters zijn. In een spotje dat vaak terugkeert, zien we hysterisch lachende hamsters die ons met rare stemmetjes aansporen heel veel bij Albert Heijn te kopen. Het toverwoord in dit verband ligt voor de hand: hamsteren! Als ik me het kantoortje van de bedenkers voorstel, bevangt me een moeilijk te benoemen stemming waarmee ik niet uit de voeten kan.
Bijna iedereen kent het begin van het gedicht van Hendrik Marsman Herinnering aan Holland: “Denkend aan Holland/zie ik breede rivieren/traag door oneindig/laagland gaan”. Hij schreef het toen hij niet in Holland woonde, ik denk graag aan Holland, terwijl ik er ben, graag in oneindig en stil laagland. Laatst waren dat de omstandigheden rond een bushokje op het platteland. Ik zit daar te wachten op een bus die over een halfuur arriveert, maar als het langer duurt, vind ik dat niet erg.
Sparen geeft rust maar levert weinig op. Dat bedenk ik niet zelf. Ik zag het gisteren in deze krant staan, boven een artikel dat ik niet las, omdat ik nooit zin heb me in sparen te verdiepen. Jeugdtraumaatje. De woorden bleven wel in mijn hoofd zitten en ik probeerde me iets bij die rust voor te stellen, wat niet lukte. Ik heb wel wat gespaard, `voor later’, en als ik dat bedrag zie, word ik niet door rust bevangen. Integendeel, ik ben blij dat het nog lang niet later is, want ik heb veel te veel te doen.
Ben laatste tijd vaak onderweg, meestal per trein. En ondertussen heb ik ook veel te doen, daarom ga ik in de 1e klas zitten, met laptop, liefst in de stiltecoupé, maar die stilte is soms alleen maar theoretisch. Ik moet er wat van zeggen en dikwijls lukt me dat, maar verlegenheid kan me in de weg zitten. Is niet alleen verlegenheid, maar ik wil ook niet wijsneuzerig doen, kom op, ik leef in een dynamische wereld waarin voortdurend wat aan de hand is en iedereen op alles moet reageren, want als je dat verzuimt, bén je er eigenlijk niet.
Met de ochtendkranten voor me vond ik gisteren enorm dat ze het betaald voetbal maar een tijdje moeten afschaffen. Hoeft niet voor eeuwig, maar lang genoeg om de boel grondig op te schonen. Te vergelijken met Esther Ouwehand die ook vindt dat de rotzooi moet worden opgeruimd. Als de lucht geklaard is, komt ze terug met opgeheven hoofd en zin in de toekomst. Wens ik het betaald voetbal ook toe. Er bestaat gelukkig ook nog leuk voetbal. Zaterdagochtend stond ik vroeg langs de lijn bij SDZ (Samenspel Doet Zegevieren). De herfsthemel zag er zwaar en dreigend uit.
Op haar stemmen doe ik niet, maar ik voel wel veel sympathie voor Dilan Yesilgöz. Ze zou de opvolger kunnen zijn van Mark Rutte. Altijd linke soep daar in het openbaar vanuit te gaan. Gedoodverfde opvolgers in het verleden werden dat vaak niet en in sommige gevallen kunnen we nog steeds opgelucht ademhalen, waarbij ik sterk denk aan Ad Melkert die in de grote schoenen van Wim Kok had moeten gaan staan. Hoe het ook alweer precies zat, weet ik niet meer, maar het kan zijn dat ik het me niet wil herinneren.
Toeval natuurlijk, maar de afgelopen tien dagen kwam ik drie keer kennissen tegen die ik lang niet meer had gezien, en die alle drie iets aan hun uiterlijk hadden gedaan, een man, twee vrouwen. Ik zie het meteen, wat meestal niet moeilijk is, maar weet niet wat te zeggen.
